China en de Chinezen (deel 2)

Lieve mensen,

Onder hem mom van "je kan het maar beter gedaan hebben" hierbij het vervolg op onze eerste maand reizen door China. Waar waren we gebleven?

Na 10 dagen met de Canadese Mika en 5 dagen met Edward de schildpad gereisd te hebben was was het tijd om afscheid van ze te nemen, omdat wij een vlucht van Lijiang (Zuid-West China) naar Chongqing (redelijk midden China) hadden geboekt. Toen we vertrokken hadden we gepland om alles over land te doen, maar deze vlucht vormt hier nu een uitzondering op. De redenen hiervoor waren dat we anders hetzelfde stuk trein weer terug zouden moeten nemen, het zou 35 uur langer duren en nagenoeg evenveel geld kosten. De beslissing was dus snel gemaakt. De vlucht duurde ruim een uur, en opeens waren we vanuit de zon weer terecht gekomen in een grauwe, Chinese stad.
Dat Chongqing een grauwe stad zou worden hadden we wel verwacht, maar de volgende ochtend bij daglicht (we vlogen 's avonds laat) zou pas blijken hoe erg. De gemiddelde Chinese stad is al niet het toonbeeld van schoonheid, maar deze stad heeft gelijk de hoofdprijs te pakken.

Waarom zitten we hier dan? Ondanks dat Chongqing zelf niet de schoonheidsprijs zal winnen, de omgeving kan dat wel. Ons plan was namelijk om vanuit hier een cruise te maken over de Yangtzi; de langste rivier van China en een van de langste ter wereld.
De eerste dag hier hebben we bijster weinig gedaan (ik ben niet eens buiten geweest), op wat praktische zaken na. Zo boekten we alvast wat kamers voor als Esti & Ayelet kwamen, en dat was opeens al over 1,5 week! Toen ik de volgende dag wel naar buiten dorst, besloten we weer eens een museum bezoekje te wagen. We beseften al snel dat westerse toeristen hier vrij uniek zijn, en dat merkte je ook in de aandacht die je kreeg van de locals. Zo moesten we met niet minder dan 15 studentes op de foto, je weet bijna niet wat je met al die aandacht aan moet! In ieder geval heb ik mijn "fake smile" lach aardig kunnen perfectioneren.
Vlak voordat we 2 dagen later vertrokken voor de cruise kreeg ik nog een telefoontje van de ING, met de mededeling dat er gefraudeerd is met mijn creditcard. Lekker is dat, maar gelukkig heb ik er nog een. De cruise zelf had als doel om lekker een paar dagen op een boot te kunnen chillen, onderweg genietend van het uitzicht, en vooral niet te veel doen. Toen we de boot instapte kwamen we er echter achter dat we onze kamer deelde met nog 4 Chinezen, die natuurlijk ook allemaal rookten. En roken mag overal hier, dus de slaapkamer was al snel blauw van de rook. Na even nagevraagd te hebben kregen voor 10 euro pp een eigen kamer met een westers toilet, wat een luxe! Voor mij trouwens geen overbodige, want ik kampte nog steeds met voedselvergiftiging, dus dat was wel even fijn.
Hier merkten we ook voor de zoveelste keer dat moeite hebben met rustig in de rij staan. Voordat we vertrokken rende de helft van de groep de boot op, alsof ze bang waren om hem te missen. Ook merkten we dit al eerder: hetzelfde gebeurde op treinperrons, als een bus aanstalten maakte om te stoppen en in minder mate op het vliegveld. Ik heb nog steeds geen idee waarom, want wij hadden geen probleem als we gewoon onze rust pakten.
De omgeving waar we doorheen voeren was behoorlijk mooi, met de ene grote kloof na de andere. Alleen een beetje jammer dat het weer niet zo mee zat, waardoor sommige bergen gehuld bleven in een dikke mist.

Terwijl al onze Chinese vrienden elke ochtend braaf rond 07:00 naast hun bed stonden, besloten wij lekker te blijven liggen en pas aan te haken bij het middagprogramma. Zo hebben we behalve de "3 gorges" (van de bekende 3 Gorges Dam) ook het kleine broertje gezien, de "little 3 gorges", die ik eigenlijk indrukwekkender vond. Ik stel me voor dat het een beetje als de Noorse fjorden moet zijn, maar dan misschien met wat minder stijle rotswanden.
Aan het einde van deze 3-daage cruise kwamen we uit bij de bekende 3 Gorges Dam, waar veel controversie over bestaat. Om dit grootste menselijke water-management-project te kunnen laten slagen, moesten er een schokkende 1,4 miljoen mensen hun huizen verlaten en ergens anders een nieuw bestaan opbouwen. Al probeerde het museum in Chongqing er ons van te overtuigen dat ze dit allemaal met plezier deden voor het vaderland, betwijfel ik het. Ook zijn er momenteel veel problemen, omdat al het sediment van stroomopwaarts blijft steken achter de 2.3 kilometer lange dam, waardoor het waterpeil almaar stijgt.
De dam zelf (en zeker de sluizen) was groot, maar niet zo spectaculair als ik had gehoopt. Je mocht namelijk de dam zelf niet op, dus het enige wat erop zat was om ernaar te kijken vanaf een regenachtige waterkant. Maar goed, toch weer de grootste dam ter wereld mogen zien.

Hierna werd het voor ons wel tijd om op te schieten, want in 5 dagen zouden Esti & Ayelet al aankomen in Hong Kong, en hier zaten wij nog ruim 1500 kilometer vanaf. En dan wilden we ook nog een omweg maken via Shanghai. Dus zodra we van de boot afstapte besloten we zo ver mogelijk naar het oosten richting Shanghai te reizen als maar enigszins mogelijk was in een dag, en dat betekende eerst een 6.5 uur durende busrit naar Wuhan vanaf waar we hoopten een trein te kunnen pakken naar de grote metropool. Toen we rond 22:30 in Wuhan aankwamen leerden we dat de eerstvolgende trein naar Shanghai pas de volgende morgen om 08:00 zou vertrekken. Het leek ons wel geinig om een keer op een treinstation te slapen voor de verandering, dus zo geschiedde. Eerst maar een hapje eten bij de Mac, en vervolgens hebben we ons genesteld in de wachtruimte van deze flink koude stationshal. Gelukkig waren er wel comfortabele stoelen. Om beter in slaap te kunnen komen eerst nog maar een flesje whiskey leeggedronken uit McFlurry bekers, voordat ik in mijn slaapzakje op de stenen vloer mijn ogen sloot. Het was een vreemde paradox: zittend op luxe stoelen, genietend van whiskey en muziek van Andrea Bocelli (decadent), om je vervolgens te nestelen in een slaapzak in de stationshal (zwerver). Maar het was wel weer een mooie ervaring!

Een uurtje of 3 later (het was 04:00 uur) werd ik steenkoud wakker, dus maar een kopje thee maken. Helaas zou koud geworden dat slapen hierna niet meer lukte, dus de rest van de nacht maar lezend doorgebracht, voordat we om 7 uur maar besloten te ontbijten in, je raad het al, de Mac. Niet dan we daar zo'n grote fan van zijn (oké, op de McFlurry's na, die zijn altijd lekker), maar er is hier soms niet veel beters te vinden.
De trein naar Shanghai was een soort TGV, dus met 250 km/h racete we in slechts 6 uur naar Shanghai, weer een heerlijk toonbeeld van civilisatie. De eerste avond besloten we het er dan ook even van te nemen, en genoten we van een paar veel te dure drankjes in een skybar op de 87e verdieping van een mooi hotel. Dit combineerden we gelijk met een wandeltocht door het zakendistrict van Shanghai, waar een paar imposante hypermoderne gebouwen stonden.
We hadden maar 2,5 dag in Shanhai, dus wilden een beetje vroeg op staan om wat dingen te zien. Nee, toch maar uitslapen tot 12, komt vast wel goed. Tijdens ons tochtje door de stad viel het al gauw op dat er hier (vooral op de bekende "Bund" aan de waterkant) veel westerse architectuur te vinden was, te danken aan de Engelsen, Fransen en Amerikanen die deze stad als handelscentrum gebruikte in de 19e en 20e eeuw. Shanghai heeft zijn huidige grandeur te danken aan deze tijd, en in het urban planning museum dat we eerder vandaag bezochten leerden we dat het hier pas goed ging (lees: introductie van elektra, stromend water, telecommunicatie en een spoorwegennet) nadat de Engelsen en Fransen hier kwamen. Wat zijn we toch bazen in het westen. De dag sloten we af in het sfeervolle "French Quarter", met een heerlijk diner.

De volgende dag besloten we nog een ritje in de Maglev-trein te maken, de snelste (magneet)trein ter wereld. Deze trein rijdt in 8 minuten van het centrum naar het vliegveld, waar de metro er 45 minuten over doet. Het ging dan ook als een razende, met niet minder dan 450 kilometer per uur! Zo leek de 250 km/h tijdens trein van Wuhan naar Shanghai opeens een slakkengangetje, om niet eens te spreken over alle andere treinen die we daarvoor al hebben gepakt.
Dezelfde avond vertrokken we nog vanaf een mooi futuristisch treinstation in Shanghai (dat meer op een vliegveld leek) naar Shenzen, de grensplaats naast Hong Kong. Daar zouden we volgens planning nagenoeg gelijktijdig aankomen als Esti & Ayelet, die vanuit Amsterdam kwamen aangevlogen. Hong Kong is na een aantal oorlogen tussen China en Engeland voor 99 jaar aan Engeland gegeven, die deze stad hebben gebruikt als handelsplaats. In 1999, na afloop van deze 99 jaar, is Hong Kong teruggegeven aan China, maar tegenwoordig is het nog steeds een autonome regio. Dit betekent dus ook dat je technisch China verlaat, en weer een paar mooie stempels in je paspoort rijker bent.
Met 1,5 uur vertraging kwamen we aan in Shenzen, waar het weer eens lekker warm was. Jassen en truien uit dus maar, en lopend de grens over. Hierna zijn we gelijk doorgegaan richting het vliegveld, waar Esti & Ayelet al op ons zaten te wachten. Heel fijn om ze weer te zien, na wat inmiddels al 2,5 maand zijn! De komende weken zou ik dus even de kamer delen met iemand anders dan Joran.

De rest van de eerste dag in Hong Kong gebruikte we om geschikte restaurants te vinden voor kerst, want we hadden besloten dat we dan wel weer eens gek mochten doen, en lekker decadent mochten eten. Hadden we toch niet voor niks een netjes overhemd meegenomen! Ook was het hier opeens weer super druk, iets waar ik weer even aan moest wennen.
Vanuit Nederland kregen we wat sinterkerst cadeau's van Esti & Ayelet, en in ruil daarvoor kregen ze van ons allemaal dingen die we niet langer nodig hadden, in de hoop dat ze mee terug konden naar Nederland. En uiteraard een paar cadeautjes voor hun en het thuisfront. Best of all: we konden de komende tijd weer eens genieten van de meegebrachte Calve pindakaas en de Ruyter hagelslag!
De rest van onze tijd hier verkenden we de rest van Hong Kong, die een mix bleek te zijn van grote, hoge kantoren en een verrassen leuk oud gedeelte van de stad. Hier verkochten ze allerlei natuurlijke kruiden en medicijnen, en naar naar wat ik zou zweren dat een draak op een stokje was. Schijnbaar goed voor de spieren o.i.d. als je er een soep van besluit te maken. Ook de boottocht van Central (het zuidelijke eiland) naar Kowloon (het noordelijke gedeelte) was mooi, en voor 0,25 euro waarschijnlijk de goedkoopste cruise ooit. Op de pont over het IJ na dan, maar daar is het uitzicht toch net iets minder...
Het was trouwens inmiddels 22 december, dus het leek erop dat de wereld niet heeft besloten te vergaan. Weer een meevaller, en ook een beetje zielig voor ongeveer de hele bevolking van Mongolië die zo overtuigd waren van de waarheid van deze voorspelling.

Na 2 dagen namen we de Ferry naar Macau, de oude Portugese nederzetting van slechts 29 km2, en net zoals Hong Kong grotendeels autonoom. Dit oord staat vooral bekend om haar casino's, aangezien dit de enige plek is in China waar er legaal gegokt mag worden. We hadden voor de verandering een mooie hotelkamer geboekt, eigenlijk alleen omdat er hier überhaupt geen hostels te vinden zijn. Maar er zijn hier dan wel weer super veel mega-resorts, allemaal met een eigen casino. Uiteraard even meegedaan en wat verloren, maar ik voelde me al snel beter toen ik een paar Chinezen 2500 euro zag verliezen in ongeveer een halve minuut. Het kan altijd erger!
Naast gokken hebben we ook daadwerkelijk nog wat gezien, en als je weg loopt van de resorts heb je al snel het gevoel dat je je in Zuid-Europa bevindt, tussen allemaal kleine straatjes en mooie kleurige huisjes, gebouwd rondom leuke pleintjes. Hier komt ook het leermomentje van deze blog: wisten jullie dat Nederland in de 17e eeuw meerdere malen Macau heeft geprobeerd te veroveren van de Portugezen, maar dat we hier steeds schromelijk in faalden? 's Avonds dan maar lekker Portugees gegeten, in plaats van de oude vertrouwde Nederlandse stamppot.

De volgende dag weer terug met de boot richting Hong Kong voor onze kerstdiners. Het eerste diner was super geslaagd, waarna we besloten nog even de stad in te gaan. Maar in plaats van een goeie bar vonden we op bijna elke straathoek zingende kerstkoortjes, en maakten we kennis met Chinese Jezus en een paar Chinese Romeinse soldaten. Dit is dan een van de foto's die voor de verandering wel op Facebook staan! De rest van de avond dus een beetje zingend en dansend doorgebracht, en hier moesten we ook weer met een stuk of 15 a 20 mensen op de foto; voor Esti & Ayelet iets nieuws!
De regio Hong Kong bestaat voor 70% uit bos, terwijl ik dacht dat het een grote stad zou zijn. Toen we de volgende dag een steile tram besloten te nemen naar de top van een berg, begreep ik waarom: het is hier vrij bergachtig, dus de stad met al haar hoogbouw houdt onderaan de berg opeens op, en maakt plaats voor een mooi stuk tropisch bos. Het uitzicht over het centrum was aardig, maar we moesten alweer snel naar beneden voor kerstdiner part 2. Dit was de klapper, met 7 voortreffelijke gangen. Ook sloot Mika weer aan bij dit diner, die inmiddels ook in Hong Kong gearriveerd was, waarna we met z'n allen kenismaakten met het goeie nachtleven ter plekke.

Ook was ik inmiddels klaar met de nog immer aanhoudende voedselvergiftiging, dus de volgende dag stond een ziekenhuisbezoekje op de planning. Zoals volgens mij in alle Aziatische landen kreeg ik ook hier binnen een paar minuten gelijk antibiotica voorgeschreven + nog 4 verschillende soorten pillen voor allerlei pijntjes en klachten. Dat voor een paar tientjes, inclusief consult. En ik moest in het ziekenhuis ook zo'n mooi mondkapje op, waar je regelmatig Chinezen mee ziet lopen, zit toch niet zo comfortabel.
Toen we aan het eind van de middag toch nog maar Hong Kong verlieten, vonden we gelukkig nog een manier om naar Guilin te komen, onze volgende bestemming. Dit keer was het een slaap-bus, wat voor ons ook weer iets nieuws was. De bedden in deze bussen zijn nog een stukje korter dan in de treinen, dus dat was genieten, maar gelukkig wisten we een plekje achterin de bus te bemachtigen waar je je voeten makkelijk in het gangpad kwijt kon.

In Guilin was het helaas weer onaangenaam koud, en inmiddels keken we echt wel uit naar de behaaglijke warmte van Zuid-Oost Azië! We besloten ons verblijf hier dan ook kort te houden, en zo snel mogelijk naar Hainan te vertrekken, het enige tropische eiland van China. In Guilin bezochten we een aantal typische rijstvelden, en de dagen erna fietsten we nog door mooie steile, kleine, hoge bergformaties in Yangshuo. Chinezen zijn groot fan van het 's avonds en 's nachts verlichten van hun bezienswaardigheden, maar dat nam in Yangshuo een nieuwe vorm van grootsheid aan. Aangezien de scherpe bergformaties in Yangshuo de bezienswaardigheid zijn, hebben ze hier besloten om maar hele bergen in het licht te laten baden, waardoor het altijd leek alsof de zon onderging.

Hierna gingen we snel op weg naar de zon en zo kwamen we de 31e al aan in Hainan, mooi op tijd voor oud&nieuw. En, niet onbelangrijk, hier konden we weer een mooie nieuwjaarsduik maken. Na de afgelopen 2 jaar in Zuid-Afrika en Bonaire te zijn geweest, bevalt me deze traditie van een mooi-weer nieuwjaarsduik me wel! Op 1 januari 12:00 uur gingen de meegebrachte unox-mutsen dus weer op, en vervolgens heerlijk het warme water in.
De bus naar Hainan was weer een fijne slaapbus, maar dit keer werden we ook nog eens gewekt om 03:00 en uit de bus gegooid, omdat we met de boot richting het eiland moesten. Hierdoor werd het een nachtje doorhalen, en werd het zo'n dag dat je niet precies weet wanneer de ene dag eindigt en de andere begint. Maar we waren in de warmte!
Na 22 uur stapten we uit in Sanya, de badplaats van Hainan. Kennelijk is het hier erg populair onder de Russen, want de helft van de borden waren vertaald naar het Cyrillisch. Ons hostel bevond zich in een klein dorpje net buiten Sanya, gelegen op een schappelijk 10 meter van het strand. Deze week hebben we dus heerlijk rustig aan gedaan, want zoals jullie kunnen lezen hebben we eigenlijk vanaf Chongqing, 2 weken geleden, niet meer stil gezeten om uit te rusten.
Heerlijk aan het strand gelegen, genoten van de zon, en nog een dagje naar een hotspring resort geweest, helemaal prima. Wat me ook zeer bij zal blijven was het overheerlijke eten van het kleine tentje tegenover ons hostel, ik had geen idee dat aubergines zo heerlijk konden zijn.

De eerste avond in Sanya vierden we ook oud&nieuw, maar helaas wordt dat door de Chinezen hier niet echt gedaan. Het Chinese Nieuwjaar is ergens eind januari, en wordt ook in Vietnam gevierd, dus wellicht zitten we dan nog in de buurt. Op de 31e zijn we naar een bar gegaan waar schijnbaar veel westerlingen kwamen, en er was zowaar een feestje voor oudjaar. Helaas werd er op 12 uur met 4 verschillende klokken afgeteld, dus we gooiden de champagne glazen gewoon maar vol! En toen opeens was het 2013. En dan kijk je ook weer even terug op 2012, en ik moet zeggen dat het echt weer een topper was. Ook begon ik het nieuwe jaar zonder maagproblemen, dus gelijk een goed begin!
Een paar dagen later vond ik opeens nog een winkeltje dat vuurwerk verkocht, dus besloot ik nog de grootste vuurwerkpot te kopen die ze hadden. In de avond dat 5 - 10 kilo zware gevaarte het strand opgetild, en zo toch nog op een gepaste manier het nieuwe jaar (verlaat) ingeluid :)

Veel te snel was het al 5 januari, de dag dat Ayelet en Esti weer naar huis zouden gaan. Wat zijn de afgelopen 2 weken snel gegaan! Na ze 's middags op de trein te hebben gezet beseften Joran en ik dat het voor ons hoog tijd was om China te verlaten, dus besloten we de volgende dag richting de stad Nanning te gaan, waar we ons visum voor Vietnam zouden kunnen aanvragen. Ook werkten we weer even onze "pils-counter" bij, en we kwamen tot de conclusie dat we een beetje lafjes bezig waren, met een gemiddelde van 0,9 liter per dag. Dat wordt bijtanken de komende tijd dus!
De bus naar Nanning duurde weer een uurtje of 18, heel gek om te beseffen dat Ayelet & Esti in die tijd alweer in Amsterdam zaten, helemaal aan de andere kant van de wereld. Nanning zelf was weer een doorsnee Chinese stad, waar bijster weinig te beleven was. Ons visum wilden we dan ook binnen een dag hebben, om zo z.s.m. door te kunnen rijzen naar Hanoi. Gelukkig kon dit ook, dus 24 uur later zeiden we Nanning alweer gedag, en werd China na 2 maanden achter ons gelaten. Het land waar mensen gezamenlijk dansen in parkjes, waar er op grote schaal gerocheld en gespuugd wordt, en waar ouders nog steeds maar 1 kind mogen krijgen. We hebben in deze tijd veel kunnen zien en doen en hebben allerlei heerlijk eten mogen proberen; absoluut geslaagd, maar nu weer tijd voor iets nieuws!

Nu dus op naar Vietnam, weer een heel nieuw avontuur!

Liefs uit Hanoi,
Jamie