De 3 Hoofdsteden en the Dark Side van Thailand

Lieve mensen,

Voordat ik bijna 3 jaar geleden vertrok naar Zuid-Afrika, kreeg ik een bestand opgestuurd van de universiteit van Stellenbosch. Hier stond onder andere in hoe je je zou kunnen voelen qua heimwee gedurende het semester, en in hoeverre je je thuis zou voelen in dit vreemde land. Nu weet ik niet meer precies welke "fases" er allemaal waren, wel weet ik nog dat er stond dat je vlak voordat je naar huis gaat, helemaal niet wilt vertrekken. Dat is wat ik nu ook een beetje ervaar. Waar we in het begin van Thailand allebei zoiets hadden van: we willen wel weer aan de slag thuis, iets bereiken, is dat gevoel nu weer redelijk verdwenen.

Dit komt waarschijnlijk een beetje door wat er de afgelopen weken allemaal gebeurd is. Ten eerste is Thailand ten opzichte van de andere landen waar we tot nu toe gebleven zijn een stuk makkelijker om doorheen te reizen, en het is een stuk toerischtischer. Dat betekent dat het minder een uitdaging is om doorheen te reizen, en mensen zijn niet meer verbaasd als ze je langs zien rijden. Daarnaast hebben we een aantal mensen naar huis zien gaan de afgelopen tijd, waarvan er een aantal nu opgescheept zitten met een "after-dip". Dit gaat ons uiteraard ook overkomen.

Sinds mijn vorige update is er weer een tijdje verstreken, en zo we zitten opeens in de laatste maand van onze reis. Het aftellen is dus echt begonnen! Eerst hadden we nauwelijks besef van tijd, maar nu zijn we weer begonnen met plannen en wat intensiever doorreizen (al zijn we nog steeds de langzaamste van iedereen die we tegenkomen), want er zijn nog aardig wat dingen die we willen zien en doen!
Mijn vorige update eindigde met dat ik na 6 dagen uit het ziekenhuis kwam, genezende van Dengue. Het eerste wat ik toen deed, was een lange, ongestoorde nacht slapen. Dit kon niet in het ziekenhuis, aangezien ik elke 2-4 uur wakker gemaakt werd voor een bloeddruk- en temperatuurtest. Op dag 2 probeerde ik alweer naar een bar te gaan, maar na 1 drankje was ik alweer gesloopt. De nasleep van Dengue is vooral veel moeheid, dus ik hoopte dat het snel over zou gaan.

Toen ik een dag later weer terugging naar het ziekenhuis voor een vervolgafspraak, waren de resultaten van mijn bloedtest gelukkig positief, het ging de goede kant op. Na 3 dagen uit het ziekenhuis te zijn besluiten we alweer door te rijden, ook al voel ik me nog niet topfit. Maar we zijn allebei klaar met Chiang Mai, dus we gaan het er toch op wagen. In een traag tempo pak ik m'm tas in en laad 'm op de motor, voor het eerst sinds bijna 2 weken. Gelukkig is onze bestemming (Lampang) voor vandaag maar 100 kilometer verderop, dus het is een goede manier om weer rustig te wennen.
Onderweg stoppen we bij the Thai Elephant Conservation Center, waar ik een jaar of 4 geleden ook al 3 dagen heb verbleven om een olifant te "trainen". Het was leuk om te zien dat de show die ik destijds moest opvoeren nauwelijks was veranderd. Alleen was ik dit keer de toerist die naar de show keek, in plaats van degene die de show opvoerde.

In Lampang vonden we een guest house, en later op de avond besloten we dat we vanaf nu weer wat meer tempo willen gaan maken, want van dat hele slome reizen worden we allebei een beetje lamlendig. Al kon ik er natuurlijk de laatste 1,5 week weinig aan doen. De volgende dag reden we dan ook gelijk door, op naar de oude hoofdstad Sukothai, 215 kilometer verderop. We reden vanuit het bergachtige Nood Thailand de laaglanden in, gevuld met voornamelijk rijstvelden om het merendeel van de Thaise bevolking mee te voeden. In Sukothai vonden we een hostel met zwembad, wat geroepen kwam met deze temperaturen van niet minder dan 38 graden. Helaas was het zwembad zo warm door de zon die erop stond, dat je er nauwelijks in afkoelde.

Het "nadeel" van zo lang reizen, is dat je bepaalde dingen minder gaat waarderen, omdat je ze altijd zal vergelijken met andere plekken die je eerder hebt aangedaan. Dit gold ook voor de oude tempels in Sukothai. Op zichzelf een mooi park met veel oude (zij het gerestaureerde) ruïnes van toen Sukothai de Thaise hoofdstad was, maar vergeleken met de Cambodjaanse tempels van Angkor een grap. Daarnaast was het ook weer bijna 40 graden, dus rondlopen was niet echt een pretje.
Na het verversen van de olie en het oppompen van de banden begonnen we nog dezelfde middag aan de tocht naar de volgende oude hoofdstad: Ayutthaya. Dit lag 350 kilometer zuidelijker, dus we zouden er 2 dagen over doen. We besloten te overnachten in Nakon Sawan, een klein stadje waar verder helemaal geen toeristen zijn. In deze stad maakten we wel een van de raarste dingen mee tot nu toe.

In ons hotel leerden we dat ze ook massages aanboden, en na een lange dag op de motor maakten Joran en ik daar graag gebruik van. Het bleek later alleen wel op de hotel kamer te gebeuren. Jullie voelen 'm misschien al aankomen. Ze wisten zich in eerste instantie totaal geen houding te geven (hadden ze oude westerse mannetjes verwacht?) en na een tijdje werd Joran zowaar gevraagd of hij een "jerk off" wilde, nagenoeg het enige Engelse woord in haar vocabulaire. Dacht het niet, en tevens lag ik er nog geen meter naast! Een half uur later werkten we ze dus maar weer de kamer uit, weer een ervaring rijker. De les die hier geleerd wordt is: neem nooit een massage op je hotelkamer!

De volgende dag reden we het restant van de kilometers naar Ayutthaya, over de grote snelweg nummer 1. Dit betekende een grote 8-baans weg, waar we aan alle kanten werden ingehaald door te veel verkeer. Het was ook nog eens exceptioneel warm vandaag, dus elke 40 a 50 km stopten we voor een koud drankje. We zijn trouwens groot fan geworden van de 7/11 winkels. Niet vanwege het uitgebreide assortiment of hoge kwaliteit, maar omdat de airco daar altijd aan staat. Zo brengen we dus regelmatig een paar minuten binnen door om af te koelen, om vervolgens alleen een flesje water van 10 cent te kopen.
Tegen het eind van de middag kwamen we aan in Ayutthaya, waar we allereerst een rondje door de stad gingen rijden ter verkenning. Later eindigden we in een bar, waar ik mijn eerste biertje sinds 2 weken dronk (i.v.m. Dengue), en verkenden we nog even de night market.

De dag erna bezochten we wederom een aantal oude ruïnes - een beetje vergelijkbaar met Sukothai - en brachten we een bezoekje aan de floating market. Enige nadeel: die bestond niet meer, alles was dichtgeslibt. Toen we hiermee klaar waren besloten we nog deze dag de laatste 80 kilometer naar Bangkok af te leggen, de derde en huidige hoofdstad van dit land. Na het opladen bleek mijn gehele uitlaat losgekomen te zijn van het frame, maar niks dat niet gefixt kan worden met een royale hoeveelheid tape. Zo konden we dus alsnog op weg naar deze grote metropool, zij het over allerlei binnendoorweggetjes, aangezien je met de motor niet over de tol-expressways mag.
De befaamde Khao San road werd met relatief gemak bereikt, en na een tijdje zoeken vonden we en geschikt hostel 2 straten achter deze backpackers-magneet. Ik moet zeggen dat ik geen idee heb waarom iedereen naar de Khao San road trekt, want het is echt een chaos van neon licht, slechte muziek en vooral veel mensen met te bleke huidjes die overduidelijk net het vliegtuig uit gestapt zijn. Maar de wijkjes daar omheen zijn wel leuk, en deze avond vonden we al snel een bar die gelijk een favoriet werd. Vooral vanwege de lekkere White Russians.

Het was voor mij inmiddels de 4e keer dat ik deze stad bezocht, en de eerste 3 keer heeft Bangkok gefaald om een echt goede indruk achter te laten. Ik ben benieuwd of dat deze keer anders wordt.
Dat bleek gelukkig zo te zijn. Omdat we dit keer goed de tijd namen (we bleven een week in Bangkok), kregen we de kans om de stad echt een stukje beter te leren kennen, en meer te doen dan de verplichte toeristische highlights.
Een van die verplichte bezienswaardigheden is het Royal Palace, dat we meteen op de eerste dag bezoeken. Indrukwekkend, zeker, maar het wordt weer gedeeld met bijzonder veel mensen. Bij binnenkomst krijgen we een lange broek aangemeten, want de kledingvoorschriften zijn hier strikt. Gelukkig kan je die daar gratis lenen, want overdag met een lange broek lopen is nauwelijks te doen. In de stad is het namelijk nog heter dan erbuiten, door alle bebouwing en al het verkeer.

De tweede dag besluiten we een deel van de stad te verkennen per motor, om een beetje van het hectische verkeer mee te maken waar Bangkok zo bekend om staat. En hectisch is het zeker. Zo hectisch, dat we zonder het te beseffen een eenrichtingsweg inrijden, waar meneer agent ons staat op te wachten. "Hebben jullie je rijbewijs bij je?" Nee, shit, in het hostel laten liggen. Die zit in m'n jasje dat ik alleen draag voor lange afstanden. "Nou, dat worden dan 2 boetes, een voor de verkeerde straat inrijden, een voor geen rijbewijs bij ons hebben. Totaalbedrag: 70 euro. Klote. Gelukkig mag het wel meteen "afgelost" worden (buiten het zicht van de supervisor, uiteraard), waardoor we onze weg wel kunnen vervolgen. Toch maar terug naar het hostel, want anders wordt het nog een duur weekje.

Openbaar vervoer dan maar, en met een kanaalboot (het stinkt overal naar pis), besluiten we een gigantische shopping mall binnen te gaan, al was het maar voor de goddelijke airco. Daarna gingen we met de Skytrain naar de express-boat die over de rivier gaat, en zo hadden we gelijk en rondleiding "OV door Bangkok" gehad. Terug in onze eigen wijk vonden we een klein blues café, waar we die avond weer naar teruggingen. De live band die speelde was echt super goed, vooral de gitarist en bassist rockten hard. Daar blijven we dus de rest van de avond hangen.

We worden trouwens behoorlijk professionele uitslapers, aangezien we elke dag rond een uur of 12:00 wakker worden. Zo ook op de derde dag, waarna we besluiten de beroemde, grote liggende Boeddha een bezoekje te brengen. Hij is inderdaad best groot. Daarna met de boot naar China Town, samen met een Engels meisje en een Australische jongen die we onderweg naar de boot tegenkomen. China town bleek inderdaad heel anders dan de rest van Bangkok, wat het heel leuk maakte. Dat is trouwens sowieso een gaaf aspect van deze stad, elke wijk is anders. Waar wij slapen is een beetje het originele centrum, vanwaar je zo in het nieuwe zaken/winkel district zit aan de ene kant, en China town aan de andere kant. Het is een wirwar van kleine straatjes, en er worden inderdaad veel gekke producten verkocht, die we maanden geleden ook in China tegenkwamen.
Na een tijdje wilden we wat eten, en we merkten weer even dat we met relatief onervaren reizigers op stap waren. De tentjes waar "koeien ingewanden" op het menu stonden werden gemeden. Zo duurde het nog even voordat we iets geschikt voor iedereen vonden, waar ook een veilige pad thai besteld kon worden.

Deze avond bezochten we met de Australische jongen (Alex) een Thai Boxing wedstrijd, in een van de twee grote stadions van de stad. We kochten de goedkoopste kaartjes voor een staanplaats, en dit bleek een goede keuze. Zo zaten we even later tussen allemaal schreeuwende Thaise mannetjes, die allemaal - voor Thaise begrippen - grote hoeveelheden geld aan het vergokken waren.
Het was een redelijk brute en gewelddadige ervaring, maar misschien niet zo erg als ik had verwacht. Er werd maar 1 keer iemand nock-out geslagen, van de 8 wedstrijden die we hebben gezien. Ik denk alleen wel dat als een van ons daar had gestaan dat we het nog geen 30 seconden overleefd hadden.
Na afloop dronken we nog wat biertjes bij een live café, maar nadat ik zowat werd aangerand door een Thaise jongen vond ik het al snel genoeg. We hebben wel mazzel hier in Azië: een massage van een lady-boy in Vientiane, een wonderbaarlijke massage in een hotelkamer in het noorden van Thailand, en een handtastelijke Thaise jongeman in Bangkok. Maar het mooiste verhaal moet nog komen. En dat verhaal speelde zich al gelijk de volgende dag af.

Na onze gebruikelijke sessie uitslapen namen we de expressboat en skytrain naar een park in het centrum van de stad. Fun fact: Bangkok is de stad met de minste hoeveelheid openbare parken per inwoner ter wereld. 0,4 m2 per inwoner om precies te zijn. Ter vergelijking, in Londen is dat meer dan 30m2 per inwoner.
Na een tijdje in dit park te hebben gezeten en bijgeschreven te hebben, besloten we een bezoekje te brengen aan het fameuze red light district van Bangkok, op loopafstand daar vandaan. Patpong, bekend om de ping-pong shows, live seks shows, prostituees, oude mannetjes met jonge Thaise vrouwtjes, en eigenlijk zo'n beetje alles wat je kan bedenken. En dan te beseffen dat prostitutie illegaal is in Thailand... Lopend door deze wijk werd ik al snel op mijn kont gespankt door een meneer met een houten stok; of ik niet even naar binnen wilde bij een SM show. Dus.
Maar goed, je kan natuurlijk niet 4 keer in Bangkok geweest zijn zonder en keer een ping-pong show bezocht te hebben. Voor de enkele onwetende lezer, ik raad een google search niet aan.

Van te voren dronken we nog een paar biertjes in een bar, waar we aan de praat raakten met een ander groepje mensen. En niet onbelangrijk, er zaten veel meisjes bij. Want niks is meer awkward dan 2 dudes die met z'n tweeën naar zo'n show gaan zitten kijken. Het wilde zo zijn dat zij ook van plan waren een show te bezoeken, dus zo hadden we opeens een groep van 9.
Toen we aangeschoten genoeg waren, gingen we op weg. Nuchter moet je daar niet zitten denk ik. Op de "trucs" zal ik verder niet ingaan, maar er werden o.a. stiften, darts, flesjes, bananen en uiteraard pingpong-balletjes gebruikt. Het mooiste verhaal, waar ik zojuist naar refereerde, is dat een kroon van een flesje dat met onwaarschijnlijke behendigheid daar beneden werd opengemaakt, mijn t-shirt in vloog. Ik heb mezelf er maar van overtuigd dat de nattigheid die ik voelde spa rood was... De dames die deze show opvoerde waren trouwens niet bepaald aantrekkelijk, iets dat ik misschien wel had verwacht. Om dit alles te verwerken zijn we die avond nog keihard uitgeweest, in de veilige buurt rondom ons hostel.

De volgende dag kan samengevat worden in "kater". We zijn letterlijk alleen opgestaan om ontbijt te scoren, en hebben de rest van de dag horizontaal doorgebracht. Nog wel 2 films gekeken, waarvan er van 1 geen woord te begrijpen was. Maar ach, je hebt iets om naar te kijken. Die avond heb ik nog wel in 1 ruk een heel boek uitgelezen over het leven van een prostituee in Bangkok. Zo leerde ik wat ze drijft om dergelijk werk te doen, en hoe ze het proberen vol te houden. Dan is die show van gisteren toch opeens een stuk minder grappig. Wat geld allemaal niet voor invloed kan hebben op iemands leven.

Onze laatste dag in Bangkok brachten we ook rustig door. Allereerst pakten we een filmpje (The Great Gatsby) in een reusachtige bioscoop in het luxe Paragon Center, een van de vele grote shopping malls. De zaal was groot, het scherm gigantisch en het geluid oorverdovend. Maar de film was echt heel goed. Na afloop zijn we meteen met de Skytrain naar de Skybar gegaan, bekend van de scene in the Hangover, waar Mr. Chow gearresteerd wordt. Het is de hoogste openlucht-bar ter wereld (64e verdieping), en inderdaad heel indrukwekkend. We genoten van het mooie uitzicht van de grote stad Bangkok, die zich aan alle kanten tot de horizon uitstrekte.
De dresscode is streng, dus er komen alleen mensen binnen die goed gekleed zijn. Uiteraard behoren wij tot deze categorie, dus even later staan we boven te genieten van een lekkere whiskey. Zoals het heurt. Voor het eerst sinds tijden voelde ik me geen zwerver meer, maar belangrijk en vermogend.

Die avond maakten we het niet te laat, want de volgende dag moesten we dramatisch vroeg opstaan: 05:15. We hadden namelijk een retourtje Singapore geboekt, aangezien Sander, een vriend van Joran, daar nu ook verbleef. Singapore bleek een fantastische stad te zijn, maar daarover graag meer in de volgende update.
Bangkok heeft voor mij dit keer alle verwachtingen overtroffen. Sommigen mensen haten het, anderen houden ervan. Eerst behoorde ik tot de eerste categorie, nu tot de laatste!

Tot over een week of 3.