Thai Smiles? Cambodian Smiles!

Lieve mensen,

Vanuit de zinderende hitte in Phnom-Penh wil ik jullie graag weer verblijden met een blog-update, dit keer ingaand op het mooie Cambodja. Een klein land verstopt in het hart van Zuid-Oost Azië, gevuld met de vriendelijkste mensen die ik tot nu toe op deze aardbodem ben tegengekomen. En dat ondanks een gruwelijke geschiedenis van de Khmer Rouge die dit land pas zeer recentelijk achter zich heeft gelaten. Het geheel doet me eigenlijk een beetje denken aan Zimbabwe, want ook hier is de Amerikaanse Dollar het gebruikelijke betaalmiddel en heerst er een vergelijkbaar welvaartsniveau.

Aan de grens werd het al meteen duidelijk dat we een armer land binnenreden, te zien aan de faciliteiten ter plaatse. De exit-post van Vietnam was een groot gebouw waar de schijn aardig goed werd opgehouden dat ze wisten waar ze mee bezig waren. De entree van Cambodja was een ander verhaal. Het kot - anders kan ik het niet verwoorden - waar we ons visum moesten halen en stempels moesten verzamelen, zou in Nederland nog niet eens dienst kunnen doen als lunch-hutje voor onderbetaalde Poolse bouwvakkers. Maar goed, onze motoren werden zonder vragen gesteld te krijgen toegelaten (in tegenstelling tot die van Alain, onze Belgische vriend, die eerder $35 moest betalen), dus we vonden alles al lang prima. Ook werd er nog een "gezondheidscheck" uitgevoerd, wat inhield dat we voor $1,- onze temperatuur opgemeten kregen met een soort laser-apparaat. We werden gezond verklaard en we mochten naar binnen.

Vanaf de grenspost was het nog maar 35 kilometer naar Kampot, een klein dorpje vol met oude Franse koloniale huisjes, gelegen aan een mooie rivier. De eerste indrukken waren veelbelovend: de wegen waren beter dan in Vietnam, en er was minder verkeer op de weg. Dat had ik niet verwacht! Wat ik ook niet had verwacht was dat nagenoeg alle goede accommodaties in Kampot vol zouden zijn. Gelukkig was het bij het 4e hostel raak, en konden we voor $6 onze intrek nemen in een hele basic bungalow, prachtig gelegen aan de rivier. Het zou de komende tijd blijken dat warme douches, airco en zelfs gewoon bedden een zelden voorkomende luxe zijn in Cambodja, en al deze dingen waren dan ook niet aanwezig in ons bungalowtje. Beneden was een kleine badkamer met een (koudwater) douche + wc die je handmatig diende door te spoelen met behulp van een bak water. Boven vond men de slaapkamer: een soort kruipruimte met 2-persoons matras inclusief klamboe. Gelukkig stond er ook een ventilator, want dat was hoog nodig. Ook vonden we constant "draken" en ander ongedierte in ons huisje; zo werd ik tot 3 keer toe in de douche vergezeld door een dikke pad.

Een van de eerste dingen die we wilden doen in Cambodja is de film "Killing Fields" bekijken, om zo meer te weten te komen over de geschiedenis van de Khmer Rouge, die pas 15 jaar geleden definitief zijn verslagen. Een zeer indrukwekkende film uit 1979, absoluut een aanrader, ook als je Cambodja (nog) niet bezocht hebt. En bizar om te beseffen dat slechts 40 jaar geleden groepen mensen hier op grote schaal uitgemoord werden. Verder liet het warme weer het niet toe om veel dingen te doen op 1 dag, dus vaak zaten we dan ook tijdens de heetste momenten in een barretje of met een drankje aan de waterkant.
De derde dag in Kampot besloten we een nabijgelegen National Park te bezoeken met een aantal Nederlandse vrijwilligers, die we op de eerste avond in een bar (met tenenkrommende slechte live-muziek) hadden ontmoet. Het park herbergde een aantal Franse koloniale gebouwen, in de haast achtergelaten toen het land omvergelopen werd door de Khmer Rouge. Ook reden we nog langs een waterval, maar als ik naar de wc ga is het volgens mij nog een spectaculairder uitzicht. Het is dan ook wel dry season.

Toen we aan het einde van deze dag voor de tweede keer zaten te genieten van de beste spare-ribs van Cambodja, kwamen we 2 jongens tegen die we eerder ook al in Mui Ne en Saigon hadden ontmoet: Jim & Otte uit Rotterdam. Deze heren hadden zo'n beetje eenzelfde reisplan in gedachte als wij, dus toen we een dag later in Sihanoukville zaten waren zij ook weer van de partij.
De volgende dag verliep de tocht naar Sihanoukville ook weer zonder problemen, en aangezien het maar 100 kilometer verder lag waren we er in slechts 2 uur. Ter plekke probeerden we een geschikte slaapplek te vinden op Otress beach - buiten het drukke centrum - wat ook weer lastiger bleek dan gedacht. Uiteindelijk moesten we genoegen nemen met een schraal huisje dat stonk naar pis, en met een badkamer zonder deur. Ook liep er de eerste nacht tot 2 keer toe een muis door Jorans bed, dus hierna besloten we toch maar op zoek te gaan naar iets anders. En in onze nieuwe accommodatie het ik het origineelste ontbijt tot nu toe ontdekt: "The Rockstar", bestaande uit 2 kopjes koffie, 1 pakje sigaretten en een shot whiskey. Ik koos toch maar voor de omelet.

Sihanoukville (en vooral Otress Beach) bleek daarnaast de drugs-hoofdstad van Cambodja te zijn, en op het menu van ons hostel stonden dan ook openlijk joints, "happy pizza's" en mushroom shakes geadverteerd. Ze doen niet eens moeite om het te verbergen. Op elk moment van de dag kon je dan ook wel de geur van wiet opvangen, die opsteeg van een of meerdere strandbedjes in de buurt. En met prijzen van rond de $1 is dit ook niet verwonderlijk.
Het strand was groot en niet te druk, het water heerlijk warm en het weer prachtig, dus de komende dagen brachten we uitermate lui door op een van de strandbedjes die over het strand verspreid stonden.
Na 2 dagen zo doorgebracht te hebben kwam er opeens een bekend gezicht het strand op lopen: Mika! Dit was het Canadese meisje waarmee we in China 1,5 week samen hebben gereisd, en nu zagen we haar na ruim 2 maanden opeens weer. Super bizar om haar weer te zien, en we moesten even bijpraten over wat we allemaal hadden gezien en gedaan. Wel was het gelijk weer heel gezellig, dus al snel besloten we weer een week samen te reizen.

Toen we uiteindelijk 4 dagen niks anders hadden gedaan dan op het strand liggen en 's avonds de stad in gaan, besloten we dat het tijd werd voor een nieuwe omgeving. Met een klein bootje werden we vervoerd naar een eilandje voor de kust, zonder elektra, stromend water en enig verkeer. Het enige dat zich op het eiland bevond waren een aantal huisjes, hangmatten en tenten, waar mensen de hele dag door in lagen te chillen. Wij bezetten een aantal bedden in een "slaapzaal", omgeven door 3 muren en op 2 meter afstand van de zee. Omdat er geen muur was had je vrij uitzicht op het water, waardoor je sliep in een super mooie setting.
In Sihanoukville dachten we al lui te zijn, maar op dit eilandje bereikten we de ware definitie van het niks doen. Aangezien er totaal niks te doen was, brachten we onze dagen vooral lezend door, afgewisseld met af en toe een kaartspel. Het voelde eigenlijk als een soort vakantie van het reizen, al begrijp ik dat dit wellicht decadent over kan komen. Maar je was totaal weg van alles, waardoor het bijna leek alsof het verblijf op dat eiland eigenlijk geen onderdeel uitmaakte van onze eigenlijke reis.

Op reis zijn er maar een aantal dingen waar je je druk om hoeft te maken: "waar ga ik slapen?", "wat ga ik eten?" en "wanneer ga ik eten?". Gedurende ons verblijf op het eiland werden ons zelfs deze laatste 3 zorgen ontnomen. Slapen kon eigenlijk maar op 1 plek, en het eten bestond elke avond uit de dinner special, die we om 7 uur dienden te bestellen. Zo zaten we dus geheel zorgeloos (al moesten we wel oppassen niet op een zee-egel, a.k.a. "Sea-Eagle" te gaan staan) een aantal dagen op ons gat, totdat we weer behoefte hadden aan iets anders.
Maar na een tijdje begon het toch een beetje te kriebelen. Zodoende besloten we lopend het eiland te verkennen, en op dag 3 waagden we het zelfs om met een aantal kajaks de oversteek van ruim 2 kilometer te wagen naar een dichtbij gelegen eiland. Met moeite om niet om te slaan lukte dit, en later, met vermoeide spieren, konden we toch maar weer trots op onszelf zijn dat we zowaar iets uitgevoerd hadden. Maar er is altijd een baas boven de baas, want Jim besloot dit hele stuk zwemmend af te leggen... Bikkel.
Ook zaten we inmiddels op dag 140 van onze reis, de helft van wat we gepland hebben weg te blijven. We hebben nog geen retourticket, dus het is allesbehalve zeker, maar voor de discalculi onder jullie: dag 280 is 13 juli 2013.

Toen we na 4 dagen weer besloten richting het vasteland af te reizen, werden we bij aankomst verwelkomd door de inmiddels welbekende wietgeur van Otress beach. Ook wachtte er daar weer een douche en een normale WC, ook wel weer fijn na al die tijd. Eenmaal weer helemaal opgefrist stonden we rond het middaguur klaar voor vertrek richting de hoofdstad Phnom Penh, onze volgende bestemming. In eerste instantie wilde Mika (inclusief backpack) mee achterop, maar dit bleek al snel een onmogelijke opgaaf. Haar zouden we dus weer zien in Phnom Penh (weer zo'n gave naam trouwens, net als Pyongyang), en ook Jim & Otte werden daar achtergelaten.
Het voelde goed om na deze rustperiode weer "on the road" te zijn, en het uitzicht was ook weer mooi. Cambodja is vooral heel groen! Deze tocht zou zo'n 230 kilometer zijn, op zich prima te doen, en tot nu toe hadden we met z'n tweeën nooit pech gehad onderweg. Maar daar zou helaas snel verandering in komen vandaag. Na een kilometer of 60 begon Joran's achterband leeg te lopen, dus moest er een nieuwe binnenband in. Even later begon ook mijn motor te pruttelen, en blies vervolgens zijn (of haar? Ik ben er nog niet uit...) laatste adem uit. Althans, daar was ik bang voor, want starten ging niet meer. Na een stukje gesleept te zijn van de ene monteur naar de andere, bleek dat er hetzelfde aan de hand was als de eerste keer dat mijn motor kapot ging: de motorkleppen waren verbrand. Dit was gelukkig te repareren voor welgeteld $10,- en 1,5 uur later konden we weer verder.
Inmiddels hadden we de nodige vertraging opgelopen, dus het werd snel duidelijk dat we door het donker zouden moeten rijden. Op zich geen ramp, maar toen we onze lichten aan wilden zetten, bleken deze het beide spontaan begeven te hebben. Nog maar een 3e stop bij een monteur dan maar voor nieuwe verlichting, waar gelukkig voor gezorgd kon worden voor $0,75. Ik blijf me er echt over verbazen. Rond een uur of 9 kwamen we aan bij de afgesproken plek, waar Mika al een tijdje op ons zat te wachten.

De volgende dag besloten we de Killing Field te bezoeken, waarna de eerder genoemde film naar is vernoemd. In het kort: de Khmer Rouge heeft tijdens haar bewind van slechts 5 jaar (1970-1975) bijna een kwart van haar bevolking uitgemoord (3 miljoen mensen), vele daarvan met schoppen, hamers, bamboestokken en ander landbouwmateriaal, op de zogenoemde killing fields. Dit was er één van.
Het bezoek was zeer indrukwekkend, en zeker de moeite waard. Waar er in Auschwitz veel meer mensen (systematisch) zijn omgebracht, ging het er hier veel gruwelijker aan toe. Zo werden er hier onder andere kinderen doodgeslagen tegen een boom, omdat dit goedkoper was dan kogels gebruiken... Heel bizar om te beseffen hoe elke keer weer groepen mensen in staat zijn andere groepen koelbloedig af te slachten.

Vooral de memorial stupa was heel indrukwekkend, waarin ruim 17.000 schedels liggen opgestapeld, ter nagedachtenis aan de overledenen. Veel van de overige beenderen waren nog gewoon te zien aan de oppervlakte van de massagraven, nogal huiveringwekkend, ondanks de buitentemperatuur van boven de 35 graden.
Hierna brachten we, ondanks dat het misschien wat morbide overkomt, een bezoek aan de nabijgelegen shooting range, waar ik een M16 ter hand nam. Geinig, maar in Afrika was het leuker, omdat je daar buiten stond.

Bij terugkomst ben ik een stuk gaan wandelen langs de Mekong rivier die door de stad loopt, en ik kwam erachter dat Phnom Pehn me heel goed bevalt. Ik kan eigenlijk niet zeggen waarom, maar de sfeer voelt goed, en de mensen zijn over het algemeen echt oprecht vriendelijk. Dit gevoel heb ik één keer eerder gehad, toen was ik in Lissabon.
Inmiddels voelde Joran zich niet goed, en hij dacht in eerste instantie dat dit aan een kater lag. Maar bij terugkomst van de Killing Field ging hij op bed liggen, waarna hij al snel koorts kreeg. De volgende ochtend zijn we dus gelijk naar de dokter gegaan, maar die vertelde ons dat het nog te vroeg was voor een bloedtest. Wel sprak hij de verwachting uit dat het Dengue fever (knokkelkoorts) betrof. Terug in het hostel ging Joran dus gelijk weer zijn bed in, en ben ik met Mika nog wat sightseeing gaan doen. Dit keer naar een gevangenis, waar mensen opgesloten en gemarteld werden, voordat ze stuk voor stuk naar de killing fields vervoerd werden. Van de 17.000 gevangenen overleefden er slechts 7... Dan vraag ik me af: als ze dan toch van plan zijn iedereen te vermoorden, waarom zou je ze dan eerst gevangen houden en folteren?

Na een week samen hebben gereisd bracht ik Mika die middag naar het vliegveld, met haar + backpack achterop de motor. Ik moet nog eens een taxi bedrijf beginnen hier. Bij terugkomst lag Joran vredig te slapen, maar nog wel steeds met koorts. De volgende ochtend dus maar weer snel richting de dokter, maar dat ging nog veel lastiger dan verwacht. Joran kon eigenlijk niet op zijn benen staan, en na veel pijn en moeite wist hij zichzelf in een tuc-tuc te hijsen. Een uurtje later lag hij weer uitgeput op bed, maar de bloedtest was gelukkig gedaan.
Die middag ben ik gelijk teruggegaan om de resultaten van dit onderzoek te ontvangen en de uitslag was niet veelbelovend. Ik ben verder geen dokter, maar er was iets met de (bloed)waarde "plaquettes". Die lag op 41, terwijl dit normaal gesproken tussen de 150 en 400 dient te liggen. Daarnaast vertelde de arts ook doodleuk dat hij intern zou doodbloeden als de waarde tot onder de 10 zou zakken. Niet bepaald fijn om te horen!

Een ziekenhuisopname werd dus steeds serieuzer overwogen, ook omdat hij bij lange na niet de benodigde hoeveelheid water tot zich wist te nemen. Dat is namelijk de enige manier om van knokkelkoorts af te komen: veel water drinken. In de loop van de avond werd het duidelijk dat hij opgenomen zou moeten worden, dus volgden de nodige telefoontjes met de ouders en de verzekering, waarna hij een uur of 2 later opgevangen werd voor de ingang van het ziekenhuis met een rolstoel.
Nadat ik m'n motor geparkeerd had lag hij al in een bed op de spoedeisende hulp, en werden er de nodige tests afgenomen, formulieren ingevuld en in veelvoud ondertekend. Niet veel later werd er ook een infuus aangesloten, en werd hij verplaatst naar de meest riante ziekenhuiskamer die ik ooit heb gezien. Zeker 40m2. Daar ben ik nog een tijdje bij hem gebleven, totdat we rond 23:30 allebei behoorlijk uitgeput waren. Dus liet ik hem daar achter en verplaatste ik mezelf terug richting hostel, ondanks het aanbod om daar te kunnen blijven slapen.

De volgende dag besloot ik om van hostel te veranderen, aangezien onze oude slaapplek een beetje saai was in je eentje. Dit is denk ik de beste keus geweest in Cambodja, want the 88 Backpackers was misschien wel een van de echte highlights van deze reis. Fijne sfeer, gezellige mensen, en vooral veel leuke medewerkers!
Nog ruim 1,5 week ben ik gebleven in deze leuke stad die inmiddels mijn hart heeft weten te stelen, als een van de weinige plekken op deze aarde. Hierover vertel ik jullie graag meer in de volgende update. Inmiddels zitten we er al een stuk langer dan gepland, aangezien ik er nu (bijna 3 weken na Joran's ziekenhuisopname) nog steeds (eigenlijk weer) zit.

Voor nu, succes in de kou!

Liefs,
Jamie