De Singapore Skyline & Ko Tao onderwater

Lieve mensen,

De blog-intensiviteit gaat omhoog, ik hoop dat jullie het nog een beetje kunnen bijhouden! En, wees gewaarschuwd, het is een aardig lange dit keer. Maar als het goed is komen er hierna nog maar 1 of 2 updates bij, een goede indicatie van hoe dichtbij we bij het einde van onze reis zitten.

We laten Bangkok achter ons, en bereiden ons voor op een nieuw 4-daags avontuur in Singapore. De backpacks en motoren worden achter gelaten, en met alleen handbagage gaan we in alle vroegte op naar het internationale vliegveld van Bangkok. We zijn heel goed voorbereid voor ons doen, want we hadden dit busje al geboekt, het hostel in Singapore is besproken, en we hebben zelfs al een hostel voor als we terugkomen in Bangkok. En het voelt wel weer eens goed, voor de verandering.

Inchecken gaat soepel en snel, en voor dat we het weten zitten we comfortabel bij de nooduitgang te wachten op het vertrek. 2 korte vlieguren later landen we in Singapore, en het voelt gek om zo veel kilometers te overbruggen in zo'n korte tijd. Normaal doen we er maximaal 50 per uur.
Op Singapore airport werden we opgewacht door Sander, een vriend van Joran, en terug in zijn hotel zagen we ook zijn vriendin Jet weer, die we eerder ook ontmoet hadden in Chiang Mai. Sander was hier op bezoek bij een vriend van hem, Jorik (volgen jullie het nog?), die hier inmiddels alweer 2 jaar aan het werk is.
Singapore laat goede eerste indrukken achter: binnen is alles heerlijk koud door de airco, overal is het super schoon, mensen zijn heel vriendelijk en spreken perfect Engels. En, ook niet onbelangrijk, het stinkt nergens. Het is eigenlijk een soort combinatie van Azië en Europa, aangezien er nog steeds wel veel Aziaten op straat lopen.

Qua opbouw komt het een beetje overeen met Hong Kong, met een groot Business district aan de waterkant, volgebouwd met glimmende hoogbouw. Maar daar merkte je toch wel dat je in China was, vooral qua (on)schoonheid.
Joran en ik hadden met opzet een hostel geboekt dat op loopafstand lag van het hotel waar Sander verbleef (Link hotel), maar dit bleek toch nog een flinke wandeling te zijn van 20 minuten. Singapore is groter dan we dachten! 45 kilometer breed en 25 lang, toch wat groter dan Texel, ongeveer de grootte die ik mijn hoofd had. En zeker meer inwoners dan dat mooie waddeneiland, pak 'm beet 5 miljoen. Vreemde uitdrukking trouwens, "pak 'm beet", waar zou dat vandaan komen?

Nadat we ons genesteld hadden in dit kleine hostelletje van niet meer dan 18 bedden, liepen we terug naar het Link hotel en pakten we een taxi naar het bekende Marina Bay Sands complex. Onze levensstijl zou deze paar dagen trouwens totaal veranderen: we namen overal taxi's naar toe en gaven belachelijk veel geld uit aan eten en drinken (vooral drinken). Moet ook weer eens kunnen toch?
Het Marina Bay Sands complex bestaat uit 3 hoge gebouwen, die over de hele lengte aan de bovenkant worden verbonden door iets wat nog het meest lijkt op een gigantische surfplank, dat dienst doet als observation deck, zwembad, park en dakterras.
Aan de binnenkant zijn deze gebouwen gevuld met alleen maar hele dure winkels en een evenredig duur hotel. Maar ik kan toch zeggen dat ik daar geshopt heb, al ging het alleen maar om en flesje water van 1 euro. Het telt.
Hierna verplaatsten we onszelf naar een andere conglomeratie van dure winkelcentra: Orchard road. We lopen veel, en ik merk dat ik dat in tijden niet meer echt gedaan heb. Zelfs voor de kleinste afstanden nemen we eigenlijk altijd de motor, dus al dit wandelen ben ik niet meer gewend! Wel hebben we bedacht dat we volgend jaar de Nijmeegse vierdaagse willen lopen, dus waarom nu niet alvast een beetje beginnen met trainen?

Nadat we waren omgekleed in nette kledij gingen we terug richting Marina Bay, waar we ook Jorik (de jongen die hier al 2 jaar werkt) ontmoette. Ik was de enige van ons gezelschap die hem nog nooit ontmoet had, maar het bleek een hele aardige vent te zijn. Na een paar biertjes in Harry's (een bar die overal te vinden is in Singapore, en waar we nog vaak terug zouden komen) zijn we met z'n allen naar Clarke Quay gelopen, om vervolgens naar binnen te gaan bij een Thai Disco. Dit is een echt fenomeen in Singapore. Je gaat naar binnen, bestelt een drankje, en kijkt naar Thaise dames die op het podium dansen en zingen. Als je een leuke ziet kan je een bloemenkrans voor d'r kopen, en dan komt ze na afloop even met je praten. Geheel onschuldig dus, in tegenstelling tot Bangkok.

Deze avond leerden we 2 dingen. Ten eerste, drank in Singapore is belachelijk duur; als je pech hebt betaal je zo 12 euro voor een pils. Ten tweede, er bestaat een drankje waardoor je kater de volgende dag nagenoeg niet aanwezig is. Dit drankje (door ons genaamd "Super Juice") draagt de naam 100 Plus. Wat een godendrank.
De volgende dag voelden we ons dan ook prima, al kan dat ook komen doordat we uitslapen tot 13:00 uur. Ons hostel blijkt te beschikken over een gratis ontbijt, inclusief geroosterde broodjes met pindakaas. Dit is een heerlijkheid die ik al in geen tijden meer gehad heb, dus ik ga die ochtend los op het ene broodje na het andere. Sowieso heb ik steeds behoorlijke honger, want in het ziekenhuis in Chiang Mai ben ik de nodige kilo's kwijtgeraakt. Ik wist niet dat dat überhaupt nog mogelijk was.

Deze tweede dag besluiten we naar het strand te gaan, ten oosten van de stad. Jorik moet gewoon werken, dus met z'n 4'n stappen we de heerlijk gekoelde metro in. Het strand blijkt en soort langgerekt park te zijn waar niemand zwemt, en dit lijkt ook niet te mogen. Dat terwijl het wel heel warm is. De temperaturen liggen hier lager dan in Bangkok, maar de hoge luchtvochtigheid maakt dat je je nog steeds de pleuris zweet zodra je naar buiten stapt.
Terwijl we bij Harry's nog een biertje drinken, kijken we naar het onweer dat losbarst boven de zee, en onze kant op lijkt te komen. Uiteindelijk houden we het droog, en stappen we in een taxi terug naar het centrum. Na weer omgekleed te zijn brengen we een bezoek aan Gardens by the Bay, een heel nieuw park met allerlei hips en moderns erin verwerkt, waarna we om 21:30 getuige zijn van de licht- en watershow die dagelijks 2 keer wordt opgevoerd voor het Marina Bay Sands complex. Ook een beetje vergelijkbaar met Hong Kong eigenlijk. Gave show, alleen het filmpje zelf was een beetje lame.

Jorik is deze avond aan het inpakken voor zijn verhuizing, dus we dienen onszelf te vermaken. Zo eindigen we na een maaltijd op een foodcourt weer bij Clarke Quay, uiteindelijk in een bar genaamd de Highlander. Even is het leuk, maar na een tijdje heeft iedereen het wel een beetje gezien. Maar omdat het de laatste avond is voor Jet besluiten we er nog geen einde aan te breien. In de nachtwinkel kopen we een fles wodka en whiskey, en eindigen op de hotelkamer van Sander en Jet. Waar de tijd gebleven is weet ik niet (behalve bij " I've never"), maar opeens was het 07:00 uur, en werd het licht buiten. Dit was voor ons een indicator om maar eens terug te gaan naar het hostel, en te gaan slapen.
Uitslapen kreeg de volgende dag een nieuwe betekenis, want het was 16:15 uur toen we onze ogen open deden. Een record op deze reis. We beleven wel echt een Singapore experience hier, aangezien het enige wat we doen is eten, naar shopping malls gaan, en feesten.
We ontbijten met taco's en margarita's, het was toch al 5 uur geweest. Hierna gaan we voor de verandering weer naar het Marina Bay complex, maar dit keer om naar boven te kunnen. $20 lichter staan we dan op de 57e verdieping maar weer eens het uitzicht van Singapore te bewonderen. Die skyline is elke keer dat je er naar kijkt steeds even indrukwekkend.

Ook is het tijd voor Jet om na 6 weken terug te gaan naar Nederland, en Sander vergezelt haar naar het vliegveld. We ontmoeten hem daarna bij een soort bedrijfsfeest van Jorik, en we vertrekken nagenoeg meteen na wederom een Thai disco. De dames zijn dit keer een stuk mooier dan bij onze eerste Thai Disco ervaring, en de collega's van Jorik blijken geheel gestoord te zijn. De ene na de andere fles whisky en wodka wordt op tafel gezet, en al snel worden we omringd door een groep Thaise meisjes die volgens mij wel dollartekens in hun ogen hebben zitten.
Om 03:00 ging de tent dicht, en iedereen van het bedrijf ging naar huis. Wij hadden daar nog geen zin in (we waren praktisch net wakker), dus we besloten met een groep van die Thaise dames eerst wat te eten en daarna naar een volgende club te gaan. Weer een Thai Disco. Een van onze metgezellen weet het voor elkaar te krijgen om, zodra ze de club in komt, gelijk in slaap te vallen. Ik wist niet zo goed wat ik hiervan moest vinden. Aan de ene kant dacht ik dat ze alleen op ons geld uit waren, aan de andere kant leken ze het ook wel leuk te hebben. Wij gaan in ieder geval gewoon door met partyen. Maar uiteindelijk won de wantrouwigheid het toch, al hebben we ze (afgezien van nog meer drank) niks gegeven. Om 05:00 sloot ook deze club, en opeens stonden we weer buiten. We eindigen nog even bij Sander op de hotelkamer, en komen daar tot de conclusie dat dit zo'n avond is die de boeken in kan. Een avondje stappen met escort dames: check.

Joran is trouwens inmiddels bezweken aan de "yellow fever"; ik ben nog niet zover. Oftewel, hij is gaan vallen op Aziatische dames. Aan hun figuur valt vaak weinig aan te merken, dat moet ik hem meegeven. Maar uiteindelijk is het cultuurverschil denk ik toch te groot om echt op ze te kunnen vallen.
De afgelopen nacht was ik vergeten om voor het slapen gaan de super juice te drinken, dus de kater was de volgende dag helaas wel aanwezig. Het merendeel van de dag hebben we dan ook doorgebracht in een koffiehuis, voornamelijk voor ons uitstarend in onze eigen werelden. We verbaasden ons nog maar eens over gisteravond. Vandaag was ook de laatste dag voor Sander (hij had zich vergist in zijn retourdatum), dus met Jorik erbij hadden we deze avond nog een afscheidsetentje en -pils, voordat we hem vergezelden naar het vliegveld. En zo was er nog iemand op weg naar Nederland, gek om te beseffen dat ze de volgende ochtend dan al weer thuis zijn. Wij nemen de metro weer terug naar het centrum, en sluiten de avond af met een paar afleveringen van onze all-time-favoriete serie: How I Met Your Mother.

De volgende dag was voor ons ook alweer de laatste in Singapore, en omdat we toch iets meer wilden zien dan alleen malls, clubs en restaurants, besloten we een bezoek te brengen aan Chinatown. We aten weer eens ouderwets Chinees, en ondertussen probeerde ik contact te leggen met Rafael, een oude vriend uit Stellenbosch die ook in Singapore woont. Het was leuk om hem weer eens te zien na 2,5 jaar! We praten veel bij, en uiteraard halen we veel oude "Stellies" verhalen op. Hij neemt ons ook nog mee naar een bar en foodcourt in de buurt van zijn huis, waardoor we weer een ander stukje Singapore te zien krijgen.
Na een paar uur is het voor ons alweer tijd om naar het vliegveld te gaan, voor onze terugvlucht naar Bangkok. We worden door Rafael afgezet, en zo zijn we voor de tweede keer in 24 uur in dit moderne masterpiece of transportation. We hebben geluk, want weer worden we bij de nooduitgang geplaatst. We zijn dan ook wel minstens een kop groter dan elke andere passagier op deze vlucht. En als ik gedurende de vlucht aan het bijschrijven ben, kan ik niet anders dan concluderen dat Singapore een top-stad is, waar ik absoluut zou kunnen wonen en werken. De randvoorwaarde is dan wel dat ik een rammend hoog salaris heb, zodat ik er ook een beetje kan genieten.

Terug in Bangkok worden we met een taxi teruggebracht naar ons oude hostel, en na nog een paar drankjes met een oude bekende uit China en Vietnam duiken we ons nest in. Morgen weer rijden!
"Jamie, het is 12 uur". Huh, waar ben ik? En waarom is het slecht dat het 12 uur is? Hebben we een vlucht gemist? Oh nee, ik ben in Bangkok, en we zouden vandaag om 08:30 opstaan om te gaan rijden. Oeps. Snel inpakken dan maar en toch nog het beste van deze dag proberen te maken. De stad uit komen blijkt een drama door alle eenrichtingswegen, maar uiteindelijk komen we terecht op de wat rustigere snelweg richting het zuiden. We weten toch nog 215 km af te leggen, ondanks de trage start en het drukke verkeer. En het voelt goed om weer on the road te zijn.

Ook de volgende dag ligt het tempo hoog, en onze motoren kunnen het aan. De laatste 255 km naar Chumphon worden in rap tempo afgelegd, en het weer zit mee.
Chumphon is een havenstad aan de oostkust van het Thaise schiereiland, vanwaar de boot richting Ko Tao vertrekt, onze volgende bestemming. Helaas komen we er in Chumphon achter dat de Car Night Ferry (die wij genoodzaakt zijn te nemen vanwege de motoren) precies niet gaat op zondag. En laat het nou vandaag net zondag zijn.

Zo zaten we dus nog een dag vast op het vasteland. We gebruikten deze vooral om te bloggen, want dat was inmiddels ook weer een week of 3 geleden. In de avond onze motoren weer opgeladen en richting de pier gereden. Deze werd met enige moeite gevonden, nadat we eerst hartelijk werden toegelachen door een paar vissers, die ons wel met hun bootje naar het eiland wilden brengen.
Wachtend op de boot werden we aangesproken door een forse Duitse mevrouw, die ons wel duikcursussen wilde verkopen. Uiteindelijk zijn we er maar voor gegaan, dan hoeven we de volgende ochtend om 05:00 uur tenminste niet te zoeken. En de accommodatie was gratis, toch niet slecht. De boot zelf was heerlijk gekoeld, en ik viel dan ook al snel in slaap.

Toen ik een paar uur later weer wakker werd was de halve slaapzaal al leeg. We waren in Ko Tao. De reden dat we naar dit eiland afgereisd zijn is enkel en alleen om te duiken. Joran gaat voor z'n Open Water (beginner) en ik wil m'n Advanced halen. Rondom Ko Tao is het makkelijk duiken, en het is daar ook nog eens het goedkoopst van heel Azië. Omdat het pas 05:00 uur is, drinken we nog een paar kopjes koffie, voordat we onze intrek kunnen nemen in een budget kamer bij "Buddha View". Geen beddengoed, geen handdoeken en geen wc-papier, maar gelukkig kunnen we daar allemaal zelf voor zorgen. We zaten wat afgelegen van het centrum van het eiland, en daar waren we eigenlijk heel blij mee. Dat deel van het eiland was namelijk overspoeld met mensen die overduidelijk net van de Full Moon party kwamen van het nabijgelegen Ko Pagnan.
We gebruikten het restant van deze dag om dit kleine eilandje te verkennen. Heel Ko Tao is maar 7 kilometer lang en 3 breed, dus daar hadden we niet heel lang voor nodig. We rijden ook nog de steilste weg die ik ooit heb gezien op. Zo stijl dat onze motoren het laatste stuk niet trekken en dat bij het afdalen benzine uit de tanks lekte, zo ver naar voren moesten we leunen.

Tijdens de lunch kwamen we erachter dat we onze motoren eigenlijk al hadden moeten exporteren voor de 22e van mei. Dat is even balen, en we hebben geen idee hoe dat af gaat lopen. Er stond namelijk een boete van niet minder dan 1.500 euro op als we ons niet aan het contract zouden houden... Gelukkig was er ook goed nieuws vandaag: ik heb voor mezelf een kamer geregeld in hartje Amsterdam als ik terug ben! Vlak bij Nieuwmarkt, dus ik ben helemaal gelukkig.

De volgende dag begint voor ons beiden de duikcursus. Terwijl Joran in een klaslokaal gestopt wordt, ga ik meteen het water in. Samen met een Amerikaans meisje zal ik de 5 duiken gaan doen die nodig zijn voordat ik mezelf een Advanced diver mag noemen. Voor degenen die er iets vanaf weten: we deden de deep dive, underwater navigation (beide verplicht), een night dive, peak performance buoyancy en underwater naturalist. Ik zal jullie niet vervelen met een beschrijving van al deze duiken en de oefeningen die erbij horen.
Een groot verschil met de afgelopen weken is dat ik elke dag om 07:00 uur klaar moet staan, om vervolgens meteen de boot in te springen. Gelukkig serveert het café goede espresso's.

De eerste duik is de deep dive, die denk ik redelijk voor zich spreekt. We daalden meteen af naar een diepte van 33 meter, waar we een aantal oefeningen moesten doen. Sommige duikers die afdalen naar zulke dieptes krijgen last van het zogenaamde Nitrogen Narcosis, oftewel een te hoog stikstof gehalte in je bloed. Ik bleek daar een van te zijn, dus op de bodem voelde ik me opeens totaal gedesoriënteerd, en moest ik me even vastklampen aan m'n instructeur. Gelukkig werd het na een halve minuut en een paar diepe ademhalingen een stuk minder, en na een tijdje was het helemaal weg. Het zou ook kunnen dat er een beetje angst in het spel zat, omdat ik een paar duiken geleden op Bonaire opeens zonder lucht kwam te zitten (terwijl ik het ene moment nog meer dan genoeg had).
Verder ging alles gelukkig prima, en m'n eerste duik was een feit. De tweede duik was een stuk simpeler, en ik kon me meer gaan focussen op al het onderwater leven dat zich om me heen afspeelde.

Duiken vind ik echt geweldig, als het niet zo ontzettend duur was zou het zo een grote(re) hobby van me kunnen worden. De laatste tijd ben ik ook gaan spelen met het idee om na mijn master af te reizen naar een mooie duiklocatie, om daar een jaartje te werken als duikinstructeur. Wie weet, ooit. Er gebeurt zo veel onderwater, alles leeft en beweegt, en in tegenstelling tot op het land, is niks onderwater bang voor de mens. Vissen kunnen dus vlak voor je komen zwemmen in een poging uit te zoeken wat je nou eigenlijk bent. En al snel wordt de conclusie getrokken dat we geen roofdieren zijn, dus trekken ze zich weinig van ons aan. Maar ook al het koraal is prachtig, en er gebeurt zo veel om dat in leven te houden.

Terug bij Buddha gaat Joran bijna voor de eerste keer het zwembad in (met duikuitrusting dan natuurlijk), dus ik besluit aan de rand van het zwembad mijn huiswerk te maken. Ja, huiswerk, het is onvoorstelbaar. Ik heb er maar moeite mee, dat wordt ook nog flink wennen als ik weer in Nederland ben...
Die avond stond de Night Dive gepland, ook een hele gave ervaring. Zodra het helemaal donker was, zag je onderwater alleen nog iets als je je zaklamp erop scheen. Ook waren er heel andere vissen en beesten actief dan gedurende de dag, gaaf om te kunnen zien zo. Ik had verwacht dat het best wel eens eng zou kunnen zijn, maar dat was gelukkig helemaal niet het geval.
Mijn buddy (duikpartner) gedurende deze week was het Amerikaanse meisje, en haar vrienden zaten toevallig ook in het klasje van Joran. 's Avonds dronken we dus regelmatig een paar bier in de bar, en ik was regelmatig verbaasd over de stupiditeit van deze mensen. Mijn persoonlijke favoriet: "The European dollar is really strong, right?". Pfff... Ze deden duidelijk hun best om de Amerikaanse vooroordelen in leven te houden.

De volgende dag voltooiden we de laatste 2 duiken voor onze Advanced. Vooral de laatste duik was voor mij heel leerzaam, aangezien ik erachter kwam dat ik altijd met te veel gewichten gedoken had. Na afloop kon ik dalen en stijgen alleen met behulp van m'n ademhaling, en minutenlang "hoveren" op dezelfde hoogte. Ook kan ik nu een stuk langer met m'n lucht doen, heel fijn.
Die avond maakte ik m'n "huiswerk" af, en mocht ik mezelf een advanced diver noemen! Ook was er vandaag de befaamde "Castle Party", een feest dat 4 keer per maand gegeven wordt en waar zo'n beetje iedereen op het eiland op af komt. Het is een topfeest, en we worden weer snel lam op de een of andere manier. Na afloop dus nog maar even langs de 7/11 voor 5 broodjes p.p. en een grote fles water. Zelfs nog wat ORS genomen op de kamer, dat moet toch wel genoeg zijn tegen de kater?

Niet dus, de volgende dag was dodelijk. Terwijl Joran nog 's middags het water in moest, pakte ik m'n rust. Beetje over het eiland gereden, boekje gelezen op het strand, en fruit shakes drinken. Helemaal prima.
En zo zitten we opeens in juni. De laatste maand is ingegaan, het gaat wel echt heel snel. Vandaag duiken ik en mijn buddy Lindsey mee met het klasje van Joran. We willen wel eens zien hoe ze het er vanaf brengen onderwater. En als bonus leerde ik nog ringen blazen met lucht, altijd handig. De avond werd afgesloten met een etentje met de hele lesgroep van Joran.

De dag erna ging de wekker bizar vroeg: 05:50 uur. Nogal een verschil met ons ritme in Singapore en Bangkok, maar niet ongezond. We zouden gaan duiken bij Sail Rock, schijnbaar de beste bestemming van Thailand. En dat lag op 2 uur varen van het eiland. Dit zou de eerste duik worden met Joran als mijn Buddy; gaaf, nu kunnen we samen duiken!
De golfslag was heftig, dus eenmaal daar aangekomen had ik last van een aardige zeeziekte. Gelukkig ging dat snel over zodra we onder water zaten, niet in het minst door wat er allemaal te zien was. Het was inderdaad een prachtige duik, en we werden gezegend met grote scholen vis, giant groupers, triggerfish en veel mooi koraal. Ook zwommen we nog door een lange verticale tunnel. Zeker het vroege opstaan waard! Als afsluiter nog een duik vlak bij het eiland, de laatste van mijn 10 duiken rondom dit eiland.

Na deze intensieve dag viel ik in slaap op het bovendek. Dit werd fataal, want toen ik wakker werd was ik zo rood als een kreeft. Als ik iets heb geleerd deze maanden, dan is het wel dat je altijd zal blijven verbranden, ook al verblijf je al maanden in de zon en hitte. Onze laatste avond hier werd afgesloten aan de bar. Manuel, mijn eerste instructeur, zei dat hij me nog wel eens terug ziet komen om instructeur te worden. Ik ben benieuwd...

We besloten uiteindelijk nog 1 nachtje bij te boeken, zodat we nog een keer uit konden slapen voordat we weer lange afstanden zouden gaan rijden. De volgende dag maakten we daar dan ook goed gebruik van, na 13 uur slaap werd ik pas weer wakker. We deden rustig aan, maakten nog wat foto's op het strand, reden nog een rondje, en aten lekker. Natuurlijk worden ook de tickets voor de night ferry geboekt, dit keer naar een meer zuidelijk gelegen havenstad: Surat Thani.

En zo wordt Ko Tao weer achter ons gelaten. Ik voelde me er fijn, zo op deze rots, wie weet kom ik nog eens terug!