Phnom-Penh, There and Back Again

Lieve mensen,

Opeens zit je daar dan, alleen in de hoofdstad van een vreemd land, met je vriend in het ziekenhuis. Naast het feit dat dit een aantal complicaties met zich meebrengt, was het voor mij ook een nieuw soort ervaring. Afgezien van alleen naar Zuid-Afrika gaan, heb ik nog nooit alleen gereisd. Hoe gaat me dat bevallen?

Het eerste wat ik deed nadat Joran opgenomen was, was ruilen van hostel. De 88 Backpackers werd de komende 2 weken mijn thuis en veilige haven in Phnom Penh. Zo voelde het, want na een tijdje ken je de meeste medewerkers bij naam en heb je al grote groepen mensen zien komen en weer zien gaan.
Een vast onderdeel van de dag was een bezoekje aan Joran; één, maar meestal twee keer per dag. Hij was nu definitief gediagnostiseerd met Dengue, oftewel knokkelkoorts. Een ziekte die wordt overgebracht door een mug, en waar je behalve veel water drinken eigenlijk helemaal niks aan kunt doen. Hij volgde het typische ziektebeeld, met eerst koorts, daarna spierpijn en daarna nog een keer hevigere koorts. Mijn bezoekjes eisten dan ook al zijn energie voor een dag op, en verder lag hij vooral te slapen in zijn riante ziekenhuis kamer.

Deze extra tijd in Cambodja probeerde ik te gebruiken om een aantal nuttige dingen te doen, zoals bloggen en werken aan mijn motor. Zo probeerde ik onder andere een nieuwe voorband te scoren, maar ze bleken nergens de juiste maat te hebben. Blijkbaar zijn niet alleen mijn voeten te groot voor Azië, maar ook mijn banden.

Alleen reizen betekent ook dat je altijd leuk moet zijn en jezelf steeds weer in een nieuwe groep moet gooien. Meestal is dat ook heel gezellig, maar je hebt er niet altijd behoefte aan. Als je met z'n tweeën allebei even geen zin hebt om iets te doen is dat geen probleem. Maar als je alleen bent, heb je toch gelijk het gevoel dat je dan maar ergens zielig alleen zit. Ik begrijp nu meer waarom zo veel mensen met smartphone en laptop reizen: je hebt dan altijd wat omhanden als je niet meteen met iemand wilt praten, en je ziet er tegelijkertijd een stuk minder zielig en eenzaam uit met die digitale compagnon in je handen. Het is eigenlijk een soort "don't disturb" bordje voor de alleen reizende globetrotter.

Ook leer je steeds sneller concluderen of jouw gesprekspartner potentie heeft voor de rest van de avond, of dat je beter zo snel mogelijk een exit-strategie in kan zetten. Neem bijvoorbeeld 2 Australische dames. Tijdens een van de standaard "lonely-planet-gesprekken" (hier kom ik zo nog op terug) kwam ter sprake wat onze favoriete plekken zijn geweest op reis. Hierop antwoordde een van deze 2 ondergemiddeld intelligente vrouwen dat ze Nha Trang (een Vietnamese badplaats waar vooral veel 20-minners heen gaan om totaal naar de klote te gaan, red.) zo fantastisch vonden. Eigenlijk ging het zo: "It was zo amaaaazing, I totally wanna go back". Op zo'n moment weet ik dat ik beter bij een ander tafeltje kan aanschuiven, want dit wordt geen vruchtbaar gesprek. Maar hoe maak je dat duidelijk, zonder al te bot over te komen? Gelukkig kan je altijd een van de klassiekers gebruiken: jezelf excuseren voor een toiletbezoek of om een nieuw biertje te halen aan de bar. Dus zo geschiedde.

Maar soms heb je wel geluk, en eindig je met een groepje mensen met wie je het goed kunt vinden. Het is altijd lastig om precies te zeggen waarom iemand je wel goed ligt, maar het is heel snel duidelijk. De geschiedenis heeft tot nu toe wel uitgewezen dat Canadezen en (wat oudere) Scandinaviërs de kans op een gezellige avond aanzienlijk vergroten.
Zo was er een groepje Nederlanders (want ja, ze zijn nog steeds overal), een paar Belgen en een Zimbabwaan, met wie ik een paar hele leuke avonden in Phnom Penh beleefd heb tijdens Jorans's afwezigheid. Vooral weer even kaarten was genieten, want daar heb ik Joran tot op heden nog steeds geen fan van kunnen maken ;)

Dan de Lonely-planet-gesprekken. Dit is een door ons gedoopte term voor nagenoeg alle openingsgesprekken die je hebt met mensen die je onderweg ontmoet. De "waar kom jij vandaan?", "waar ben je geweest?", en "waar ga je naartoe?" verhalen. Noodzakelijk om elkaar te leren kennen, maar soms wil je wel eens dat je dit hoofdstuk zou kunnen overslaan en gelijk kunt beginnen over de belangrijkere zaken des levens. Zo had ik een van de avonden in Phnom Penh een heel interessant gesprek met een Zuid-Afrikaan over de waarde van geld, de Zeigeist films, en de huidige wereldpolitiek. Zo kan het dus ook.

Ook heb ik mezelf nog een aantal keer ingezet als taxi-chauffeur, door mensen de highlights van deze stad te laten zien (want ik kende alles inmiddels wel) of ze een lift naar het vliegveld te geven. Wel voelde ik me een beetje schuldig, want hierdoor liepen de tuk-tuk drivers die voor ons hostel reikhalzend uitkeken naar nieuwe klanten, hun omzet mis. Sorry jongens, maar ik wil ook iets te doen hebben in een anders lege dag.

Na 5 dagen in het ziekenhuis te hebben gelegen werd Joran langzamerhand weer de oude. De koorts was weg, en hij kon weer praten in volzinnen in plaats van alleen kernwoorden. Ook de bloedwaarden gingen weer de goede kant op. Op dag 6 mocht hij dan ook weer naar "huis", een hele oplichting, vooral voor hem natuurlijk. Voor het eerst sinds bijna een week zag hij weer wat anders dan de 4 muren van zijn ziekenhuiskamer, en werd hij weer in zijn gezicht geslagen door de buitentemperaturen van 35+ graden. Het was allemaal weer even wennen.
Ook even wennen was de aanblik van Joran zonder baard. Want na 96 dagen koesteren ging deze er meteen af zodra hij uit het ziekenhuis ontslagen was. Met alleen een snor is hij opeens een heel ander mens, en ik moest nog even wennen. Maar het is allemaal voor een hoger doel, hij wil een snor kweken die hij kan draaien. De jongere versie van zijn vader moet minstens geëvenaard worden.

Over vader gesproken, nog een bruggetje dan maar. In mijn vorige update raadde ik jullie de film "Killing Field" aan, om zo meer te weten te komen over de geschiedenis van Cambodja. Ik zou dit graag willen aanvullen met het boek "First they killed my father", een ingrijpend verslag van een kind, over hoe zij en haar familie de onderdrukking in Cambodja ervaren hebben.

Terug naar Phnom Penh. Na een weekje in 88 gezeten te hebben kwam er een bekend gezicht binnenlopen: Charley, de nicht van Joran. In Nederland hadden we al afgesproken dat we elkaar ergens in Azië zouden ontmoeten, en nu kwam het er dan toch een keer van. En ook haar gaf ik een stadstour op de motor, zoals een betrokken taxi-chauffeur betaamt.
Nog een hoogtepunt dat zeker het noemen waard is, was het bijwonen van een voetbaltraining voor weeskinderen. Via een Nederlandse jongen die de eigenaar kende werden we hiervoor uitgenodigd, wat resulteerde in een uur gigantisch hard zweten. Maar het was een hele mooie ervaring, en al die kindjes willen je constant knuffelen of een high five geven. Mooi om te zien hoe die kinderen zo blij kunnen worden van een simpel potje voetballen.

Na op mijn laatste avond in Phnom Penh nog mijn eerste massage van deze reis gehaald te hebben (nee, niet met happy ending), besloot ik na ruim 2 weken toch door te reizen. Phnom Penh heeft veel indruk op me achter gelaten, al weet ik niet precies waarom. Het is een stad waar toerisme nog niet echt groots is, en de meeste mensen verblijven hier dan ook vooral op doortocht van/naar Vietnam, Sihanoukville of Siem Reap. Maar als je even de tijd neemt ontdek je dat deze stad heel veel te bieden heeft. Misschien niet qua bezienswaardigheden, maar vooral qua sfeer, mensen en leuke, kleine plekjes, die je pas na een tijdje leert kennen. Het is een van de plekken waar ik graag nog eens naar zou terugkeren!

Mijn volgende bestemming was Siem Reap, terwijl Joran achterbleef in Phnom Penh om nog een tijdje aan te sterken. En überhaupt de stad te zien, want daar was hij nog niet aan toe gekomen. Over 2 weken zou ik hem weer zien, weer in de 88!
Alleen reizen betekende ook weer met de bus gaan, want ik wilde het niet riskeren dat ik onderweg in mijn eentje stil zou komen te vallen, of erger. Zodoende zat ik dus voor het eerst sinds tijden weer eens in een bus, die me in 7 uur richting het noordwesten van Cambodja zou brengen. Ter plekke vond ik een bed in een kamer met niet minder dan 32 bedden, een persoonlijk record.

De reden voor iedereen om naar Siem Reap af te reizen zijn de wereldberoemde tempels van Angkor. Ongeveer 900 jaar geleden, toen Cambodja nog machtig was in deze regio, hebben een aantal Khmer koningen een tempelcomplex laten bouwen dat zijn gelijke niet kent op deze wereld. Er staan letterlijk honderden tempels verspreid over een groot gebied ten noorden van Siem Reap, waardoor je ondanks de grote stroom toeristen toch de enige kunt zijn in een van de vele tempels. Onder andere vind je hier de beroemde Angkor Wat en de tempel waar Tomb Raider is opgenomen. Vooral deze laatste was heel indrukwekkend, want voor een groot deel waren er bomen vergroeid met deze tempel, waardoor er een soort mysterieuze sfeer heerste. Het had me heel gaaf geleken om daar 's avonds met mijn slaapzak te overnachten en de tempel zo alleen te bewonderen!

Ondanks de hitte is de fiets een goede manier om de tempels te verkennen. De eerste dag legde ik samen met 2 Duitsers ruim 30 kilometer af. Dit ging aardig, dus op mijn derde dag in Siem Reap dacht ik wel even 60 kilometer te kunnen fietsen heen en weer naar een landmijnmuseum. Hierin bleek ik mezelf iets te overschat te hebben, want toen ik eindelijk aankwam zweette ik me de pleuris. Ik geloof dat ik met moeite nog een klein droog plekje op mijn shirt kon vinden, dat ik gretig gebruikte om het overtollige zweet van andere plekken op mijn lichaam mee af te vegen. Gelukkig was het museum deze tocht wel waard, het belichtte heel duidelijk de nare geschiedenis dat dit land heeft met landmijnen. In mijn vorige blog meldde ik dat er vandaag de dag nog 4-6 miljoen landmijnen liggen in Cambodja; de eigenaar van dit museum heeft er hoogstpersoonlijk 50.000(!) van opgeruimd.
Gelukkig ontmoette ik daar ook een paar mensen die per tuk-tuk afgereisd waren, en er was nog genoeg plek om mij + de fiets mee terug te nemen. Dat scheelde weer een hoop gezweet.

Na 3 dagen Siem Reap was het voor mij tijd om naar Thailand af te reizen, want een dag later zou Ayelet al landen in Bangkok! De bus dus maar weer in; na een maand Cambodja was het weer tijd voor een nieuw land.

Na een gezond aantal uurtjes in de bus werd ik afgezet in deze grote stad, bij de welbekende Khao San road. Hier bezette ik voor 1 nacht de kleinste 1-persoons kamer die ik ooit heb gezien, voordat ik de volgende ochtend Ayelet mocht afhalen van het vliegveld. Het was fijn om haar eindelijk weer in levende lijve te zien en te kunnen vasthouden. Eindelijk.
Een paar uurtjes later vlogen we samen door naar Krabi, om zo de komende week lekker op een eiland te kunnen doorbrengen. Ko Lanta, bungalow vlak bij het strand, massages, lekker eten, mooie omgeving, wij samen, dit eiland had het allemaal voor ons.

In eerste instantie hadden we gepland om de laatste 2 dagen van haar bezoek door te brengen in Bangkok, maar hier kwamen we snel op terug. Dit eiland en de bungalow waren te fijn om te verlaten. De vluchten werden omgeboekt, en zo zaten we nog 2 dagen langer in dit kleine paradijsje.
Om het eiland te navigeren huurden we voor de hele week een scooter, uiteraard ook omdat ik de vrijheid van eigen vervoer niet wilde opgeven. De dag werd standaard begonnen met een aantal vers gesneden mango's aan het strand, en vaak ook weer daar geëindigd met een mooie zonsondergang. Veel mooier dan hier worden die toch niet!

Ook pasten we een aantal keer de strategie toe die ik in Afrika heb geleerd: slapen in een normaal geprijsde bungalow, maar wel profiteren van alle faciliteiten van een van de luxe resorts in de omgeving. Zo hebben we een aantal mooie infinity pools mogen uitproberen, onszelf voordoend als gasten van het desbetreffende resort. Ze durven je toch niet tegen te spreken.

Ook heb ik zelfs iets aan mijn persoonlijke ontwikkeling gedaan deze week, namelijk Thais leren koken. Ja ja, Jamie heeft een kookklasje bijgewoond. Of ik het nu ook thuis kan is maar zeer de vraag, maar dit zou betekenen dat de Thaise cuisine de eerste is waar ik iets mee kan. Degenen onder jullie die mij een beetje kennen kunnen wel beamen dat mijn grootste talenten weinig te maken zullen hebben met het bereiden van voedsel...

Een van onze laatste dagen hier besloten we nog met een longtail boat een aantal kleinere eilandjes te bezoeken, voornamelijk om te snorkelen. Al verblijf ik al een aantal maanden in behoorlijk warme oorden en smeerden we ons voortdurend in, na afloop was ik toch flink verbrand. Ik hoef jullie dan ook niet uit te leggen hoe Ayelet er uitzag aan het eind van de dag. Een tubetje Aloë Vera werd gescoord, evenals de bijpassende massage.

Na 9 dagen was het voor ons alweer tijd om afscheid te nemen, te snel. Elkaar zien betekent helaas ook elkaar weer missen na afloop. We waren er nog niet klaar mee. Juli duurt nog lang, maar wie weet wat er in de tussentijd nog gaat gebeuren.

Na 2 verbazingwekkend korte vluchten was ik opeens weer in Cambodja. Weer in het oude vertrouwde Phnom Penh. Raar om te beseffen dat je in een halve dag zo ver kunt vliegen, terwijl wij er op de motor waarschijnlijk pas over minstens 2 maanden langskomen.
En daar stond Joran me op te wachten. Een gigantische gozer achter een horde wachtende Cambodjanen. En met een snor van hier tot Tokyo, moeilijk te missen. Genezen van Dengue was hij een ander mens; degene die ik weer hoopte te zien. Achterop de motor werd ik terug vervoerd naar 88, terug naar huis. We hebben allebei geleerd dat alleen reizen leuk is, maar samen toch een heel stuk leuker.

Joran heeft niet stilgezeten, en heeft inmiddels een Cambodjaanse chick aan de haak geslagen. Met haar gingen we dan ook de eerste avond op stap, naar de lokale kermis wel te verstaan. Hier weet ik dankzij mijn ondermaatse dart kwaliteiten een nieuwe mascotte te scoren: een spongebob die vanaf nu een prominente plek voorop mijn motor inneemt. Mijn vorige mascotte, een oranje aapje, is een tijd geleden gestolen in Vietnam.

Ja, het voelt goed om weer samen te reizen, en om weer op de motor door te kunnen. Na 1 extra dag in Phnom Penh is dat dan ook wat we deden. Onze meest geliefde medewerkers van de 88 kregen een leuke fooi, er werd afscheid genomen van Joran's Cambodjaanse vriendinnetje en we waren weer on the road. En het voelde weer goed. Next destination: Laos!