Noord-Thailand en het gevecht met de mug

Lieve mensen,

Na Laos, zijn we nu in Thailand! Allereerst betekent dit voor ons dat we opeens links moeten rijden, waar we gelukkig snel aan wennen, aangezien we allebei al de nodige ervaring hebben met links rijden in Zuid-Afrika en omstreken. Ook nieuw was het feit dat we daadwerkelijk weer moesten zoeken naar goedkoop eten. En de prijs van bier is opeens verdubbeld!
Na het oversteken van de grens, gebruiken we de rest van de resterende daglicht-uren om in Chiang Rai te geraken, wat nog lastig blijkt omdat Joran's motor met regelmaat uit besluit te vallen. In Chiang Rai vinden we al snel Mika weer, die uiteraard met de bus afgereisd was.

Joran's motor werd hier naar een garage gebracht, en ik besloot de mijne ook maar eens een check-up te laten ondergaan. Kan nooit kwaad. Aangezien we ons eigen vervoer kwijt waren, besloten we om vandaag maar met een tuc-tuc op pad te gaan, naar de zogenaamde "White Temple". Dit ding, dat 14 kilometer buiten Chaing Rai lag, was vreemd en indrukwekkend te noemen, met veel moderne kunst en referenties naar Star Wars, the Matrix, Elvis, Angry Birds, Hello Kitty en noem maar op. Heel raar om dergelijke dingen in een Boeddhistische tempel aan te treffen, maar ook mooi om te zien dat het Boeddhisme meegaat met de tijd.

Deze avond probeerden we op de night market weer een voor ons nieuwe locale specialiteit: gefrituurde sprinkhaan! Het ziet er een beetje onappetijtelijk uit, maar als je ze niet te veel bestudeert smaken ze eigenlijk nog best lekker ook. Een beetje als een zoute film-snack, prima te doen.
De volgende dag bleek Joran's motor nog steeds niet klaar te zijn bij de monteur, maar wij hadden deze stad inmiddels wel een beetje gezien. Daarom besloten we voor de verandering de bus naar Chiang Mai te pakken, terwijl onze motoren achter bleven in Chiang Rai. Toen we aankwamen bij het busstation, werd ons verteld dat de eerstvolgende beschikbare bus pas over 3,5 uur zou vertrekken. Lekker is dat. Wachten op een bankje dan maar, een beetje muziek luisterend en lezend. Eenmaal in de bus bleek ik achter letterlijk de enige persoon te zitten die het nodig bleek te vinden om zijn stoel volledig naar achteren te knallen, en ontwikkelde ik een gezonde wagenziekte. Het zal jullie dan ook niet verbazen dat we gelijk weer helemaal klaar zijn met het reizen met de bus, en we beseffen ons weer even hoeveel geluk we hebben dat we dit alles op de motor kunnen doen.

In Chaing Mai vinden we het hostel waar niet alleen Mika haar intrek heeft genomen, maar ook Anouk treffen we daar aan. Anouk is een meisje die we eerder zagen in Kampot, Cambodja, en in de tussentijd hebben we contact gehouden. Inmiddels reist ze samen met een vriendin uit Nederland, Mayke.
De volgende dag verkennen we in de zinderende hitte de oude stad, waar verder bij nader inzien niet zo veel te beleven is. Tempels hebben we inmiddels wel gezien, dus we slijten een uurtje in de second hand bookstore, en later op de dag besluit ik ook nog een massage te scoren. Zo'n lekkere Thaise, waar ze met hun volle gewicht op je komen staan. Pijnlijk, maar na afloop voel je je wel een uil, zo ver kan je je nek draaien. De dag wordt afgesloten in een bepaald etablissement waar ik al een aantal maanden geen bezoek meer aan heb kunnen brengen. Geen bezoek, omdat deze grote gele M nergens anders in de regio op de gevels prijkt. Ik heb het natuurlijk over niets minder dan de ons aller welbekende McDonalds. En de frietjes waren nog steeds heerlijk.

Een dag later namen we de bus weer terug naar Chiang Rai, want Joran's motor zou nu dan toch echt helemaal gerepareerd zijn. De fout van geen kaartje hebben maakten we maar 1 keer, dus nu kwamen we geheel voorbereid, kaartje in de hand, aan bij het busstation. Ik heb, vanwege mijn hernieuwde haat voor bussen, nog even getwijfeld om een vlucht te boeken, maar uiteindelijk vond zelfs ik dit toch iets te ver gaan. 3 uur en een klein tukje later stapten we dan ook weer uit bij het busstation waar we nog geen 48 uur geleden vertrokken waren, in de stad die we verlaten hadden omdat er weinig te doen was en waar nagenoeg geen sfeer hing. Joran's motor bleek inderdaad helemaal gemaakt, en zo konden we nog geen uur later weer op weg richting Chiang Mai, waar we gelukkig nog voor het donker weer aankwamen. Ook verbazingwekkend, is het feit dat we in Thailand niet meer de snelsten zijn op de weg, want we worden constant ingehaald door auto's, en soms zelfs andere motoren. Er is in Thailand ook veel meer verkeer op de weg, en in tegenstelling tot de omliggende landen zijn de auto's hier zwaar in de meerderheid, ten opzichte van scooters en motoren.

Terug in Chiang Mai checken we in in hetzelfde hostel, bij de Belgische eigenaar en zijn kleine Thaise vrouwtje. Ik moet zeggen dat het een redelijke apaat was, maar daarom niet minder vriendelijk. En volgens Joran maakt hij lekkere wafels, al heb ik die niet mogen proeven.
We liepen deze avond over de bekende Saturday walking street, die een stuk sfeervoller was dan de eerder bezochte Night Bazaar, al kochten we verder niks. Ook zou het deze avond om 00:00 uur het begin zijn van de verjaardag van Mayke, dus we besloten er deze avond een goed feestje van te maken.
Na afloop van deze sessie hadden we nog een gesprek met Mika, en werd besloten om ons reisgezelschap weer op te breken. Wij wilden weer even met z'n tweeën verder en ook Mika wilde weer een beetje meer tempo gaan maken.

Omdat er in Chiang Mai niet bijster veel te doen is, besloten we de volgende dag het avontuur ergens anders op te zoeken: in boomtoppen. Met een mini-busje gingen we op pad, om vervolgens een dag te gaan "ziplinen". Samen met nog 2 Chinese meisjes en een Nederlandse jongen worden we in een minibusje gestopt, en een uur later zijn we op bestemming.
De komende 2 uur bestaan uit 14 ziplines (waarvan de langste welgeteld 600 meter lang is!) loopbruggen, een fiets, een skateboard, loopnetten en een glijbaan. Al met al zeker een gave ervaring, en ik ben blij dat we het gedaan hebben. En goed ook tegen de kater.
Met een gratis t-shirt in de pocket keren we weer terug naar Chiang Mai, waar we Anouk & Mayke hielpen om de verjaardagstaart op te peuzelen.

Deze laatste avond met Mika drinken we samen nog een drankje, terwijl Joran terug gaat naar het hostel. Hij voelt zich niet zo lekker. Gedurende de avond begin ik me ook steeds slechter te voelen, wat er uiteindelijk in resulteert dat ook ik na een paar uur op bed moet gaan liggen. Als dit maar goed gaat.
De volgende ochtend voel ik me dramatisch, met overal spierpijn, hoofdpijn en een aardig hoge koorts. Dit bleek uiteindelijk het begin te zijn van Knokkelkoorts, al wist ik dat toen nog niet.
En dan opeens is het Koninginnedag. De laatste. Terwijl mensen in Nederland voor de laatste keer dronken worden ter ere van Hare Majesteit, lig ik zielig te zijn in het noorden van Thailand. Inmiddels voel ik me nog steeds belabberd, dus besluit ik naar het lokale ziekenhuis te gaan voor een bloedtest. Een uurtje wachten, en ja hoor, het is Dengue. Ongelofelijk, allebei Dengue!
Op dit moment voelde ik me nog niet heel slecht, dus besloot ik om nog niet opgenomen te worden.

Na nog een dramatische nacht, dacht ik hier de volgende dag dacht wel anders over. Om 09:00 stond ik weer bij het ziekenhuis op de stoep, en ik werd gelijk voor het eerst in mijn leven in een rolstoel geladen. Ik kon dan inmiddels ook nog nauwelijks op mijn benen staan. Na weer even kort met de dokter gesproken te hebben werd ik naar een ziekenhuisbed gedirigeerd op de 10e verdieping, met een mooi uitzicht over het oude centrum van Chiang Mai. Mijn kamer is groot, met eigen TV, DVD speler, koelkast en grote badkamer. Het enige nadeel is dat het bed wat te kort is. Deze omgeving zou voor de komende 6 dagen mijn thuis worden.
Ontelbare keren zullen mijn bloeddruk, hartslag en temperatuur opgenomen worden, en de nodige uren worden slapend doorgebracht. Zodra ik gesetteld ben in mijn kleurrijke ziekenhuis pakje voel ik me gelijk een stuk beter, wetende dat ik voorlopig nergens meer heen hoef. Wel wordt m'n infuus nog een keer misgeprikt, wat nog even pijnlijk is.

Ondertussen is mijn eetlust ook totaal verdwenen, al vind ik dat niet heel erg aangezien het eten daar in het ziekenhuis echt totaal niet te hakken is. Zo leef ik dus op stukjes fruit, en af en toe eet ik iets wat Joran voor me meeneemt.
Wat Joran ook voor me meeneemt, is een collectie van de nieuwste films, die we de afgelopen tijd nog niet hebben kunnen kijken. Zo besteden we elke dag wel een paar uur aan het kijken van een nieuwe blockbuster, zoals Skyfall, the Hobbit (overrated) en Zero Dark Thirty. Zo heeft in het ziekenhuis liggen toch nog een klein voordeeltje!

Na 4.5 dag in het ziekenhuis begin ik inmiddels mezelf te ruiken, aangezien ik nog niet onder de douche ben gegaan. Het is geen pretje. Waar ik daar eerst de kracht niet voor had, kreeg ik uiteindelijk geen toestemming meer om een douchje te pakken. Ze dachten dat ik er te zwak voor was. M'n bloedwaarden bleven dan ook maar zakken, en ik moet ook wel zeggen dat naar de WC gaan al een hele onderneming was.
Op dag 5 kreeg ik ook nog bezoek van Alexis, de Belgische hosteleigenaar, en Joep, een Nederlandse jongen die we al een aantal keer (Luang Prabang, Luang Nam Tha, Vientiane en Ta Khek) eerder zijn tegengekomen, en ook hij blijft hangen voor een filmpje. Als ze weer vertrokken zijn neem ik nog even een momentje rust voor de dodenherdenking, en voordat ik het weet val ik weer in slaap, totdat de volgende zuster me wakker maakt voor de zoveelste bloeddruk-controle.

De volgende feestdag, Bevrijdingsdag, lig ik nog steeds in bed. Normaal gesproken zou ik nu in Haarlem staan, maar nu lig ik in een ziekenhuisbed in Chiang Mai. M'n bloedwaarden zijn inmiddels gezakt naar 1/3 van de normale minimumwaarde, en ik snap er inmiddels niks meer van. Wel mag ik van de dokter naar huis, maar ik besluit toch nog maar een dagje te blijven. Wel wordt m'n infuus losgekoppeld, dus ik moet zelf weer alles eten en drinken. Inmiddels heb ik ruim 5 liter via dat ding binnengekregen, toch niet verkeerd. En ik mag even onder de douche, eindelijk.

Op dag 6 was het dan toch zover: ik mocht weg. Tergend langzaam werden de gewone kleren weer aangetrokken, en met een ziekenhuistaxi werd ik weer gedropt bij het hostel. Een nieuw hostel, want Joran had besloten een gezelligere verblijfsplaats op te zoeken. Zo nam ik mijn intrek in een nieuwe kamer met airco, en plofte vervolgens weer op bed. Uiteindelijk nog wel even de straat op gegaan, en ik was bijna vergeten hoe warm het ook alweer was buiten.
Wat we nog wel besloten te doen die dag, is het boeken van een retourticket naar Nederland. Lang uitgesteld, maar het moest er toch maar eens van komen. Het is uiteindelijk 1 juli geworden, om 07:00 uur 's ochtends op Schiphol. Dus wees bij dezen gewaarschuwd!

Nog 8 weken te gaan!