Het grote watergevecht

Lieve mensen,

Momenteel ben ik herstellende van het gemene Dengue (knokkelkoorts) virus, wat me weer even mooi de tijd geeft om jullie van een blog-update te voorzien. Uiteraard zal ik hier in een latere update nog op terug komen. De vorige keer was ik gebleven bij het begin van het festival dat ik gelijk wil bombarderen tot het meest bizar gave festival dat ik ooit heb mogen meemaken: Songkran! Oftewel, Thais en Laotiaans Nieuw Jaar.

De 13e van de maand april vertrokken we uit Vang Vieng richting Luang Prabang in het noorden van Laos. We dachten dat het nieuwjaarsfeest pas de volgende dag zou losbarsten, maar dat bleek niet helemaal waar te zijn. Onderweg werden we namelijk al meermalen natgegooid met behulp van tuinslangen, emmers water, super soakers, en eigenlijk zo'n beetje alles waarmee het mogelijk is om iemand nat te gooien. Dat is namelijk het idee achter dit festival: zo veel mogelijk mensen nat gooien. De filosofie achter dit grote waterballet is dat je met dit water al je zonden van het afgelopen jaar van je afspoelt, en zo weer helemaal schoon aan het nieuwe jaar kan beginnen. Ze hebben zo veel tijd nodig om al deze zonden weg te spoelen, dat het festival niet korter duurt dan 5 dagen!
50 Kilometer voordat we aankomen in Luang Prabang gaat Joran echter nog hard onderuit in een bocht, waardoor hij welgeteld 15 meter over het asfalt glijdt, voordat hij via een koprol tot stilstand komt in de berm van de weg. Weer zag ik het vanuit mijn achteruitkijkspiegel gebeuren, en ik vreesde weer voor het ergste. Maar wonderbaarlijk genoeg heeft hij echt nagenoeg niks behalve 2 kleine schrammetjes, en ook zijn motor blijkt het er aardig vanaf gebracht te hebben. De laatste kilometers werden daarom wat voorzichtiger afgelegd, en aan het eind van de middag kwamen we aardig doorweekt aan in ons hostel in Luang Prabang. Hier hadden we voor het eerst sinds tijden weer eens een kamer gereserveerd, aangezien het dankzij Songkran een stuk drukker in deze stad zou zijn dan normaal.
Na even kort de omgeving te hebben verkend zagen we bij terugkomst in ons hostel voor de 4e keer inmiddels een bekend gezicht op ons wachten: onze Canadees Mika! Voor het eerst ontmoet in het binnenland van China, daarna in Hong Kong, vervolgens in het zuiden van Cambodja, en nu weer in het noorden van Laos! Dit keer zouden we ruim 2 weken met z'n drieën samen verder reizen.

De volgende dag storten wij ons ook in het strijdgewoel, dat inmiddels in volle sterkte is losgebarsten. Bewapend met super soakers met extra grote watertanks lopen we zelfverzekerd de straat op, om zoveel mogelijk Laotianen, jong en oud, nat te spuiten. Waar het gister al een gaaf feest leek te zijn, werd het nu pas echt duidelijk hoe leuk dit festival echt is. Laotianen van alle leeftijden lopen over straat te dansen en te drinken, en echt iedereen is in een vrolijke stemming. Zelfs politieagenten op de motor worden natgegooid, en ze lijken het alleen maar leuk te vinden ook nog, Sowieso dat ik mijn kinderen hier ooit mee naartoe ga nemen.

De watergevechten blijken het hevigst te zijn langs de waterkant van de Mekong, een rivier die we al af en aan volgen sinds het zuiden van Vietnam, 2 maanden geleden. Er blijkt een gaaf feestje gaande te zijn op een eilandje in het midden van deze rivier, dus daar besluiten we een kijkje te nemen. Afgezien van water wordt er ook veel bloem in de rondte gegooid (waarvoor weet ik niet precies), en nadat ik een zak gekocht heb besluit ik meteen een volle hand in het gezicht te gooien van het mevrouwtje dat het mij verkocht heeft. Oeps, sorry mevrouw! Op dit eiland beginnen we stevig door te pilsen, wat we de rest van de dag weten vol te houden, om uiteindelijk een ruime 5 liter tot ons te nemen. Zo gaat het de goede kant op met die pils-counter, die uiteraard nog steeds bijgehouden wordt.
Veel van de rest van de dag brachten we door voor een podium met allemaal sproeiers, waar zo af en toe ijskoud water uit kwam. Zo hebben we een tijd staan partyen tussen een gemixt gezelschap van locals en toeristen, man wat is dit toch een goed feest!
Later op de avond maken we kennis met nog een typerende activiteit voor Luang Prabang: bowlen. Aangezien hier alles volgens de wet moet sluiten na 11 uur 's avonds, gaat iedereen hierna door naar de bowlingbaan. Die is wel open, want dat wordt kennelijk gerund door de politie... In ieder geval heb ik weer even kunnen werken aan mijn bowling kwaliteiten, en ik moet zeggen dat het aardig ging voor de hoeveelheid bier die ik tot dan toe tot me genomen had. Ook al kon ik uiteindelijk net niet van Joran winnen.

De dag erna was het watergevecht nog in volle gang, maar wij besloten met z'n 3'en op zoek te gaan naar een aantal watervallen in de buurt. Onderweg daarheen werden we uiteraard nog wel veelvuldig natgegooid. Helaas bleken wij niet de enigen te zijn met dit idee, want de halve provincie bleek uitgelopen te zijn om tijdens Songkran deze krengen te bezoeken. Zo hebben we dus een groot deel van de dag in een rijtje gelopen om de watervallen te zien, en hierdoor kwam het geheel ook wat minder indrukwekkend over.
Nadat we bij terugkomst een schone set kleren hadden aangetrokken bezochten we Utopia bar, nog een typerende plek voor deze stad. Het lijkt wel alsof elke toerist uit de omgeving elke avond deze bar bezoekt, en ik moet dan ook zeggen dat het een mooie tent is. Hierna natuurlijk weer even bowlen, dit keer met 3 dames uit Zweden, en dit keer weet ik wel van Joran te winnen.

Op dag 3 van Songkran storten wij ons ook weer in het watergevecht, en het is nog steeds net zo leuk als op dag 1. Wel is het iets rustiger, dus we moeten wat meer zoeken naar plekken waar nog fervent water wordt gesmeten. Halverwege de dag besloten we nog een duik te nemen in een aftakking van de Mekong (die ook nog verbazingwekkend snel stroomde) ter afkoeling, maar toen we even later een waterslang voorbij zagen komen, wisten we niet hoe snel we er weer uit moesten komen. Toch maar ergens anders afkoeling zoeken. Dat deden we uiteindelijk weer onder dezelfde sproeiers als 2 dagen geleden, waar weer een gaaf feestje gaande was. Hier kregen we nog de ene gratis Heineken na de andere voorgeschoteld door een rijke Laotiaan. Ach, laat ik maar denken dat ik op deze manier mijn " bribe" van een paar dagen geleden terugverdien.
De volgende ochtend protesteerde mijn maag een beetje, een teken dat ik het waarschijnlijk even wat rustiger aan moet doen. De afgelopen 7 dagen dan ook wel gemiddeld meer dan 3 liter pils per dag gedronken... Toch besluiten we deze ochtend uit Luang prabang te vertrekken. We willen ruim 300 kilometer afleggen naar het noordelijk gelegen Luang Nam Tha. Op zich een haalbare afstand als de wegen meewerken, maar dit bleken ze vandaag helaas niet te doen. Na 100 kilometer veranderde de weg in een opengebroken gatenkaas, waardoor alle hoop om Luang Nam Tha te halen vandaag snel vervloog. De volgende 75 kilometer kostten ons 4 uur. Door de slechte kwaliteit van de weg vergeet je bijna om je heen te kijken, want de route die we afleggen is mooi, door steeds hogere bergketens op naar het noorden. tegen het einde van deze dramatische weg krijgt Joran nog pech, waardoor hij met een tuc-tuc naar het dichtstbijzijnde stadje vervoerd moet worden. Zijn gas-kabel bleek afgebroken te zijn. Uiteindelijk moesten we in dit stadje ook overnachten, want het begon al laat te worden. Jammer voor Mika, want die was met de bus inmiddels wel aangekomen op de oorspronkelijke bestemming.

De volgende ochtend legden we in ruim 3 uur de resterende 115 kilometer af, en passeerden we op slechts 18 kilometer de grens met China. Gek idee, 4 maanden geleden zaten we hier ook vlakbij, maar dan aan de andere kant van de grens. In de tussentijd hebben we al weer heel wat gezien! Toen we aankwamen zat Mika al op ons te wachten, en wij vonden een kamer. De rest van de dag stond in het teken van het vinden van een geschikte trekking, waar we ons de komende paar dagen mee bezig wilden gaan houden. Uiteindelijk vonden we een goede, met 1 dag lopen en 1 dag kayakken, samen met een Zweeds koppel met wie we het goed konden vinden.
De volgende dag begonnen we hier gelijk aan, maar helaas voelde ik me inmiddels niet helemaal topfit meer. Ik hoopte maar dat dit me niet zou gaan opbreken, dat nieuwjaarsfeest heeft er wel ingehakt. Toch begonnen aan de flinke wandeling, die uiteindelijk niet minder dan 6 uur bleek te duren. Eerst 2 uur bergopwaarts, even geluncht, en daarna langzaam weer naar beneden. Onze gids was echt een held; super grappig en hij liet ons constant allemaal vreemde planten en dieren eten. Het toppunt was een soort insect, dat (vanwege de plant waar het op zat) tegelijkertijd heel zoet en heel pittig smaakte. Super bizar. Ongekookte Insecten eten: Check!
Tegen het einde van deze trek kwamen we aan bij een veld dat in de fik stond, ter voorbereiding op het landbouwseizoen dat eraan zat te komen. We moesten nagenoeg dwars door de vlammen heenlopen, voordat we onze weg konden vervolgen. Inmiddels voelde ik me steeds slechter worden, en het leek ernaar uit te gaan zien dat ik hierna terug zou gaan naar de stad. Uiteindelijk kwamen we uit bij een rivier, waar ik meteen in sprong omdat ik het zo heet had. Al snel deed de rest hetzelfde. Hier hebben we een tijdje uitgerust, totdat het tijd was om weer door te gaan. Op dat moment werd ik in mijn teen gebeten door een vis, ontdekte ik dat al mijn kleren onder de mieren zaten en mijn lichaam onder de kleine wormpjes. Misschien ben ik toch niet helemaal gemaakt voor de jungle!

Ondanks dat ik me door het koude water iets opgeknapt voelde, besloot ik aan het einde van deze dag terug te gaan naar Luang Nam Tha. Dit bleek een goede beslissing, want toen ik na een korte powernap weer wakker werd, voelde ik me goed ziek. Knap, hoe je lichaam zich sterk kan houden (en 6 uur kan lopen) totdat je rust neemt.
De volgende dag zette ik nog wel m'n wekker, in de hoop mee te kunnen doen met het kayakken, maar dat bleek een ijdele hoop. Zo bleef ik de rest van de dag op bed liggen, totdat Joran en Mika tegen het eind van de middag ook weer terug kwamen.
De 2 dagen erna zagen er nagenoeg hetzelfde uit, en inmiddels was Mika met de bus vooruit gegaan naar Chiang Rai, Thailand. Joran en ik bekokstoofden ondertussen wat we gedurende de rest van onze reis nog wilden zien, en ook Indonesië werd definitief van de planning geschrapt. Na Australië en Nieuw-Zeeland is dat inmiddels het derde land waar we niet aan toe zullen komen. We reizen gewoon door met de mentaliteit die we al een hele tijd hebben: beter een paar landen goed zien, dan veel landen maar half.

Na bijna 3 dagen op bed te hebben gelegen gaan we weer op pad, dit keer richting Thailand. Eerst weer even de olie bijvullen en de kettingen aanspannen, en we konden weer op weg, met ons motortje inmiddels het 4e land in. Via een goede weg reden we door een mooie omgeving naar het westen, waar we 180 kilometer later aankwamen bij de grens. Deze grens, die bestond uit de Mekong, bleek nog lastiger over te steken dan gedacht. De komende 2 uur werden erdoor in beslag genomen. Eerst maar eens van de laatste lunch in Laos genieten, gecombineerd met de laatste Beerlao's. Dan op zoek naar de exit-post, die ergens anders bleek te zijn dan de oversteek plek. Toen deze stempel gezet was bleek het nog een hele moeite om een boot te vinden die ons naar de overkant wilde brengen. Uiteindelijk werden onze motoren in een kleine longtail-boot geladen, en moesten wij erop blijven zitten en ons evenwicht bewaren totdat we deze snelstromende rivier overgestoken waren. Gelukkig, dat lukte. Toen begon het lastigste gedeelte: Thailand inkomen. Vooral onze motoren bleken een probleem, en bij de immigration en customs moesten de nodige formulieren ingevuld worden en toeslagen betaald worden. Maar uiteindelijk, de zon ging al bijna onder, waren we dan toch officieel in Thailand. Het land waar ik al 2 keer eerder ben geweest, maar nog nooit samen met een bro. Ik ben benieuwd wat het deze keer zal brengen!